Kροκύλειο Δωρίδας, ημέρα πρώτη :)

Πάμε λοιπόν στο χωριό μετά απο απουσία περίπου 45 ημερών. Τι να λένε οι 45 μέρες… εχω εκει δυο μελίσσια απο τον Ιούλη του 2007 και νομίζω πως τα έχω ανοίξει 10 φορες και άντε να τα έχει ανοίξει αλλες 2-3 ο πατέρας μου.

Κι όμως… είναι τα πιο ευτυχισμένα μελισσάκια και αυτά που χαίρομαι πιο πολύ να βλέπω. Δεν είναι κερδοφόρα. Δεν τα τρύγισα ποτέ. Σήμερα είναι στα καλύτερα τους. Προσοχή! Δεν είναι τίποτα αξιοζήλευτα μελισσια. Είναι απλά στα καλά τους, πράγμα σημαντικότατο αν σκεφτείς τις ελάχιστες παρεμβάσεις μου.

Πριν περίπου ένα μήνα είχε πάει στο χωριό ο πατέρας μου. Χωρίς ιδιαίτερη στρατηγική, πρόσθεσε και στα δύο (δεκάρια τότε) από ένα πάτωμα, με τρία απολύτως άχτιστα πλαίσια.

Τα έρμα τα μελισσάκια τα έπιασαν, τα έχτισαν και μάλιστα το ένα έχτισε και έξω από τα πλαίσια. Έμαθα πως η περιοχή φέτος έδωσε πολυ καλά, τόσο στο έλατο, όσο και στα “δένδρα” (δρυς)
Η πληροφορία για τις δρυς ήρθε απο αναξιόπιστη πηγη και επιφυλάσσομαι. Σε κάθε περίπτωση από την πρώτη επίσκεψη έφυγα με τις εξης σκέψεις.

1. εντυπωσιασμένος απο το πόσο ηρεμα είναι αυτά τα μελίσσια. Για την ιστορία με εχει κεντρίσει μόνο μια εργάτρια, στο σύνολο των επισκέψεων, από καθαρά δικό μου λάθος. Ποτε άλλοτε δεν μου έχουν επιτεθεί.

2. αφου όλα πάνε καλα, τι γίνετε και δεν προόδευσαν τελικα? οι πληθυσμοί είναι υγιείς αλλά συγκρατημένοι και οι πιθανότητες για τρύγο – σε αντικειμενικά καλές συνθήκες είναι τελικα μηδενικές. Όχι οτι με νοιάζει (γιατι το πώς μυρίζει αυτό το κομάτι κερί όταν είσαι ήρεμος και σε διακοπές, στο αγαπημένο στο χωρίο είναι απο μόνο του αποζημίωση και δεν χρειάζονται και τα μέλια).

Άλλα γιατί δεν εχουμε πάρει μέλι? (νομίζω θα το απαντήσω στο επόμενο)