Η άνοιξη του 2021

Όλες οι εποχές έχουν τη σημασία τους και παίζουν τον ρόλο τους στην εξέλιξη του μελισσιού. Η άνοιξη είναι εξαιρετικά σημαντική καθώς (αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι ξεχειμωνιάσαμε ένα υγιές μελίσσι) δίνει τις βάσεις των περισσότερων τρύγων.

Η άνοιξη του 2021 δεν φαίνεται να απασχολεί για τις βάσεις που θα δώσει και για το πόση θα είναι η μελισσοκομική παραγωγή, αλλά για για το αν θα επιβιώσουν τα μελισσοσμήνη που έχουμε. Είναι η χειρότερη που έχω βιώσει και “ελπίζω” ότι θα μείνει στην ιστορία.

Κανονικά χάριν αισιοδοξίας, θα έπρεπε να ελπίζω ότι θα διαψευστώ και τα πράγματα θα βελτιωθούν. Επειδή όμως δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο, ελπίζω να είναι η πρώτη και μοναδική άνοιξη με τόσο κακή απόδοση και να εξακολουθήσει να υπάρχει σαν ιστορική αναφορά γιατί υπάρχει και το χειρότερο σενάριο, που είναι να επαναληφθεί και αντί να γίνει ιστορία να γίνει θεσμός.

Η κλιματική αλλαγή είναι αισθητή πλεον ακόμα και σε αυτούς που δεν έχουν κάποιο τρόπο να τη μετράνε και απλά ζουν σε κάποιο περιβάλλον χωρίς να το παρατηρούν.

Όσοι όμως έχουν μια δραστηριότητα που εμπλέκει τη φύση, είτε αυτό είναι το surf, είτε η κηπουρική το έχουν πλέον εμπεδώσει. 

Ο προγραμματισμός και η οργάνωση φέτος ήταν δύσκολος, αφού οι εναλλαγές των θερμοκρασιών το προηγούμενο διάστημα ήταν ακραίες, αντί να έχουμε μια σταθερή και μετρημένη άνοδο θερμοκρασίας. Οι βροχοπτώσεις ειδικά στη Στερεά Ελλάδα που δραστηριοποιούμαι εγώ δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε ποτιστικές, αλλά κατακλυσμιαίες ή ανυπαρκτες.

Η φύση δεν προχώρησε στρωτά, οι ανθοφορίες δεν γίναν τακτικά, τα μελισσία δεν ήταν συντονισμένα με το περιβάλλον κι έτοιμα να ακολουθήσουν και τώρα η εικόνα είναι αποκαρδιωτική.

Πρώτη φορά στη ζωή μου ταΐζω τα μελίσσια μου τέτοια εποχή, πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έχουν καταφέρει οι μέλισσες μου να χτίσουν πλαίσια τέτοια εποχή, πρώτη φορά στα 20 περίπου χρόνια που έχω μέλισσες στον Υμηττό, βλέπω Μάιο μήνα, εικόνα μελισσοκομίου πού άλλωτε έβλεπα αρχές Αυγούστου.

Ακόμα και τις παλιές κηρήθρες που είχα για λιώσιμο, διαδικασία που κανονικά θα ξεκινούσα τη  αρχές Ιουνίου, έχω καταφέρει και τις έχω ήδη τελειώσει εξαιτίας της εξαιρετικά αυξημένης για την εποχή θερμοκρασίας.

Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ο μοναδικός αφεσμός που έπιασα φέτος, δεν έχει χτίσει ούτε ένα πλαίσιο πέραν αυτών που του τοποθέτησα κατά την σύλληψη.

Ο προγραμματισμός για την περιοχή που είμαι αυτή τη στιγμή θα είχε ως εξής:
Διέγερση της βασίλισσας με τακτική τροφοδοσία σιροπιού, οπότε θα προκαλούσα γέννα, ανάγκη για χώρο, άρα χτίσιμο νέων κηρηθρών, δημιουργία “στρατού” για να υπάρχει όσο περισσότερος πληθυσμός γίνεται, για να “ρουφήξει” τις επερχόμενες ανθοφορίες που θα ήταν το θυμάρι ο ευκάλυπτος και οι ακακίες. Ίσως λίγη συλλογή γύρης και σίγουρα εξίσωση των μελισσιών με μεταφορά γόνων.

Γενικά μεγάλωμα των μελισσιών.

Αντί αυτού, τα μελίσσια ταΐζονται πλέον με στερεή τροφή ενώ χρειάζονται και γύρη με στόχο να μείνουν σταθερά. Δεν χτιζουν, δεν είναι δυνατό να πάρουν πάτωμα, δεν αυξάνουν πληθυσμό και αυτό φοβάμαι ότι θα επηρεάσει τον αριθμό των μελισσών που ούτως ή άλλως θα μειώνονταν κατά τον Αύγουστο,

Δεν μπορώ λοιπόν να φανταστώ σε τι κατάσταση θα είναι τα σμήνη στο τέλος του καλοκαιριού και πως και αν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο χειμώνα.

Και όλα αυτά τις μέρες που έλαβε χώρα η “πανσέληνος των λουλουδιών”. Η πανσέληνος του Μαΐου που θα έπρεπε να είναι συνδυασμένη με το πικ της ανθοφορίας.

Η ελπίδα υπάρχει πάντα και παντού, αλλά δυστυχώς η άνοιξη του 2021 έχει ήδη καταχωρηθεί ως η λιγότερο παραγωγική που έχω παρατηρήσει στα χρόνια που ασχολούμαι με τις μέλισσες. (το λουλουδάκι μπορεί να φυτρώνει μέσα στα τσιμέντα σε αντίξοες συνθήκες, αλλά δυστυχώς δεν είναι μελισσοκομικό)