Νιώθω λιγο σαν τον Βέγγο, τρεχω τρέχω αλλά φωνάζω: Καλοί μου άνθρωποι!

To γεγονός οτι δεν γράφω συχνά τον τελευταίο καιρό, δε σημαίνει οτι δεν έχω πράγματα να γράψω. Αντίθετα έχω και υλικό και διάθεση. Το πρόβλημα είναι οτι δεν έχω χρόνο. Τρέχω, τρέχω, τρέχω. Προσωπικά θέματα σε συνδυασμό με πολύ δουλειά ροκανίζουν τον ελεύθερο χρόνο. Φέτος για πρώτη φορά παρά τις όποιες ατυχίες και απρόοπτα, τη νύφη δεν την πλήρωσαν οι μέλισσες αλλά το blog. Δεν προλαβαίνω να κάνω και ανανεώσεις εδώ, αλλά στα μελίσσια πάω κανονικά.

Γενικά διαβάζοντας και τα blog των φίλων βλέπω οτι η χρονιά προδιαγράφεται σκληροπυρηνική. Τα μελίσσια έχουν κέφια τρελά. Ενδεικτικά δείχνω φωτογραφίες απο μελίσσι που παρακολουθώ στενά κι όμως δεν το προλαβαίνω (χτίζει σαν τρελό) και επίσης λέω οτι σήμερα έκανα διώροφο το μελίσι που δεν μου έκλεψαν το χειμώνα.
Αυτοί που ξέρουν, καταλαβαίνουν οτι όταν σου έχουν σηκώσει όλα τα μελίσσια και σου άφησαν ένα, μιλάμε για το πιο χτικιάρικο. Κι όμως με περιποίηση και φροντίδα έγινε κι αυτό πια νταμαρακι (απορώ τι να εγιναν τα δυο αρκούδια που είχε κλέψει!)

Στα πλαίσια αυτά η κατάσταση δείχνει ιδανική για τη δημιουργία παραφυάδων, οπότε μάλλον έχω και τη δυνατότητα να συμπληρώσω τα μελίσσια που έχασα απο τους ελαφροχέριδες.

Μάλλον όλα πάνε καλα (φτου να μη μας ματιάσουμε, γιατί κοντεύω να γίνω προληπτικός με αυτά που μου συμβαίνουν τελευταία) αλλα σε κάθε περίπτωση οφείλω ενα τεράστιο ευχαριστώ σε τρία τέσσερα άτομα που σθεναρά έχουν προσφερθεί να μου δώσουν παραφυάδες τους ώστε να ανακτήσω τα μελίσσια που μου βούτηξαν το χειμώνα.

Αν μη τι άλλο ξέρω οτι απο αυτο το blog έχω κάνει κάλους φίλους (απο την πρώτη μέρα το ήξερα αυτό αλλα νομίζω οτι πρέπει να το τονίζω καμια φορά, έτσι σαν ένα μικρό ευχαριστώ).
Εδώ πάει το καλοί μου άνθρωποι 😀

Καλή συνέχεια σε όλους μας.