Τα μικρά μελλίσια
Ενας φίλος που μένει σε ένα απομονωμένο νησάκι της “άγονης” γραμμής, είχε και έχει μελίσσια. Την ασχολία αυτή την κληρονόμησε απο τον πατέρα του κι εκείνος με τη σειρά του απο τον παπού του. Το κατέχει το αντικείμενο, εμπειρικά, αλλα το κατέχει. Κάνει μάλιστα τιμιότατες προσπάθειες να βγάζει μέλι ποιότητας και αποφεύγει όσο πιο πολύ μπορεί οτι εχει έστω και την παραμικρή υποψία οτι μπορεί να κανει κακό στο προϊόν του.
Μια φορά που συζητού σαμε μου είπε: Οι πάλιοι θυμάμαι δεν έπαιρναν μέλια καθε χρόνο. Αλλες χρονιες έδινε άλλες όχι. Αλλες καλύτερα άλλες χειρότερα. Τώρα, στον ίδιο τόπο με τα ίδια φυτά και τον ίδιο εξοπλισμό αμα δεν πάρουμε δυο φορές το χρόνο γκρινιάζουμε. Πως να μην τα χαλάσεις τα μελισσια?
Το λέω αυτό γιατι είδα τα μελισσια της Φωκίδας μετά απο 2 – 3 μήνες. Οταν πρώτο-σκέφτηκα να βάλω 2 μελίσσια εκεί, σκόπευα απλά να κανω ενα online ημερολόγιο με ότι προβλήματα θα έβρισκα εκεί. Στην πορεία επιβεβαιώθηκε οτι τι πιο μεγάλο πρόβλημα ειναι η απόσταση και οτι τελικα απλα θα ήταν ενα πείραμα. Θα επιβιώσουν δυο μελίσσια σε σταθερό μελισσοκομείο με την ελάχιστη δυνατη φροντίδα? Και αν ναι, θα αποδώσουν?
Οταν πριν λίγο καιρό τα είδε κάποιος, ειπε οτι τα μελισσια δεν πανε καλα. Ομως μάλλον ηταν αλλο το κριτήριο και εδώ κολλαει και η παρατήρηση του φίλου που ανέφερα στην αρχή.
Δεν με ενδιαφέρει ουτε εμενα η ποσότητα αλλα να ειναι το μέλι και το μελίσσι αγνό και “αβίαστο” και παρηγορούμαι. Τα δυό μελίσσια στο χωριό χρόνισαν σε ενα καπως απομονωμένο περιβάλλον. Δεν παρουσίασαν καμιά πρόοδο αν σκεφτόμαστε τον τρύγο. Δεν είναι δυνατόν να τους πάρω τα λιγα μελακια που έχουν μέσα. Ομως δεν μοιάζουν να έχουν και προβλημα! Λιγάκι μεγάλωσαν, λιγάκι ζωήρεψαν. Δεν χρήζουν καμιάς βοηθείας και δεν εχουν κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Ο εξοπλισμός τους θέλει μια άλφα συντηριση αλλά γενικά όλα βαίνουν καλά. (vομίζω)
Όλες οι φωτογραφίες είναι απο εκεί, τραβηγμένες στα τέλη Αυγούστου. 😀
Γεια σου Κωστα.Τα παλια χρονια που λες η κατασταση ηταν διαφορετικη και οι γνωσεις που ειχαν οι μελισσοκομοι λιγοτερες απο τωρα.Οι δυνατοτητες των ανθρωπων μικρες και οι μεταφορες αδυνατες και δυσκολες.Δεν ειχαν να φανε οχι να ταισουν τις μελισσες δεν μπορουσαν να παρουν κυψελες κλπ.Να φανταστεις οτι η γιαγια μου επερνε δανεικο γαιδαρο να παει μια αποσταση 8 ωρες να φορτωσει πυλινες κυψελες και να γυρισει με τα ποδια.Δυσκολα χρονια!!!!!!
kosta apo tin mikri mou empeiria to melissi se xreiazetai sinexos paron tin anoixi gia na min sou sminourgisei.oles tis alles epoxes me ena aplo perasma eisai mia xara idietera an den exeis apetiseis gia paragogi opos les.
Αυτο που εννοούσε ο φίλος, ειναι οτι το εμπόριο και η απληστεία μας εκανε να ξεζουμίζουμε τα μελισσια με τα χρόνια. Επειτα γίνονται θύματα του καθε εχθρου, που κανονικα θα ηταν ικανα να αντιμετωπίσουν απο μόνα τους.
Dear Costas I agree with you,your all ideas true in my opinion.Have nice days.
Καλώς όρισες!!!Παλιά ήταν αλλιώς…οι μελιτούρες δεν ραντίζονταν. Οι ασθένειες δεν τα ταλαιπωρούσαν αλλά και το μέλι και τα μελίσσια ήταν όντως όλα αβίαστα. Τώρα όμως όλα άλλαξαν. Κανένας δεν σκύβει να βοτανίσει … όλοι το ρίξανε στο «γραμοξόν» , στο χορτοκοπτικό , στους ψεκασμούς για τις μελιτούρες μέχρι και στα πεύκα. Έτσι τα μελίσσια στίβωνται να δώσουν και την τελευταία σταγόνα. Μετά ταΐζονται με φτωχά υποκατάστατα για να βγάλουν χειμώνα (είναι σαν να ταΐζεις το γάιδαρο άχυρο και να θες την άλλη μέρα να τραβά και ξύλα στο βουνό θέλει και λίγο κριθάρι). Παλιά έβγαινε το πρώτο μέλι του Αϊ Γιαννιού του μελά, τώρα από Απρίλη γίνονται τρύγοι.Βλέπω άφησες και μούσι….μήπως γλιστρούσες στο μαξιλάρι; : )
χαχα! Παντα έτσι ειμαι! Μια φορα την εβδομάδα ξυριζομαι κι αν