3ο Επιστημονικό Μελισσοκομικό Συνέδριο Μελισσοκομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το περασμένο σαββατοκύριακο 15 και 16 Νοεμβρίου, διεξήχθη Στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών το ‘Γ Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο Μελισσοκομίας. To βασικό πρόβλημα της όλης διοργάνωσης, ήταν η επιτυχία της, αφού ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που δεν χωρούσαμε στο αμφιθέατρο της σχολής!

O περιορισμένος χρόνος μου δεν μου επέτρεψε να το παρακολουθήσω ολόκληρο. Υπήρξαν πολλές, αξιόλογες κι ενδιαφέρουσες, μικρές εισηγήσεις, που κράτησαν έντονο το ενδιαφέρον μας. Από την άλλη, τα διαλείμματα φάνηκαν κι αυτά υπερχρήσιμα, αφού έδωσαν την ευκαιρία για συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο, με διάφορους παλιούς διαδικτυακούς φίλους .

Λόγο του συνωστισμού, έχασα ένα δυο ανθρώπους που ήξερα δια ζώσης  και μπορούσαν να με φέρουν σε επαφή με τους διαδυκτιακούς κι έτσι βρέθηκα κάποια φάση μόνος μου στην αίθουσα, κοντά στη έδρα. Κι εκεί που ψάχνω με το μάτι λοιπόν, τσακώνω τον Μάρκο με το αυτί! Δεν ξέρω πως ακριβώς γίνεται αυτό. Ενώ με τον Μάρκο πρωτομιλήσαμε διαδυκτικά πρίν από επτά χρόνια στο δικό του blog και ίσως και νωρίτερα στο δικό μου, ενώ έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο, ενώ έχουμε ανταλλάξει πληροφορίες, ενω έχω αναμφισβήτα μάθει από αυτόν και ενώ έχουμε κοινούς φίλους , δεν τον είχα δει ποτέ! Η χαρακτηριστική φωνή του όμως με έκανε να τον αναγνωρίσω κι έτσι μιλήσαμε για πρώτη φορά από κοντά. Είχα μάλλον υποτιμήσει την ακουστική μου παρατηρητικότητα, αφού με τον ίδιο τρόπο, ακουστικά, αναγνώρισα και τον  Κώστα Ουρεϊλίδη, με τον οποίο επίσης δεν είχα ξανασυναντηθεί!  Τον Άνθιμο δεν θα τον έπιανα ούτε με το αυτί, αφού δεν του είχα μιλήσει ποτέ ούτε σε τηλέφωνο. Ο Μάρκος όμως έκανε το καλό, μου τον υπέδειξε και γνωρίστηκα επιτέλους και με αυτόν, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα!

Έτσι μπορώ να πω ότι αν μη τι άλλο, έφυγα από εκεί έχοντας επιτέλους συναντήσει τρεις ανθρώπους που εκτιμώ πολύ, (για να δικαιολογήσω και τη photo του Ηλίανθου με τις τρεις μέλισσες), έχοντας δει ένα δυο παλιούς φίλους κι έχοντας γνωρίσει και μερικά καινούρια, αξιόλογα άτομα.

Στο συνέδριο αυτό καθεαυτό, ξεχώρισα αρκετές εισηγήσεις, με αυτή για την “Αντιμετώπιση της βαρροϊκής ακαρίασης με φυσικά μέσα και γενόσημα φάρμακα” να μου κάνει τη μεγαλύτερη αίσθηση, όπως και σε πολλούς άλλους στην αίθουσα.

Eπίσης ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το μικρό σκαθάρι της κυψέλης Aethina tumida, αν και δυστυχώς από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνω ότι δεν θα είναι και η τελευταία ενώ η (όχι και τόσο κρυφή) αγάπη μου, οι σφήκες είχαν την τιμητική τους σε μερικές εισηγήσεις. Ενδιαφέρον είχε και το πόσο απίστευτα ετερόκλιτο είναι το κοινό των μελισσοκομικών δρώμενων, είτε συγκρίνοντας ηλικίες, είτε κοινωνική τάξη, είτε μόρφωση ή ότι άλλο μπορεί να δει κανείς σε έναν άνθρωπο σε πρώτη ανάγνωση. Το σκ ολοκληρώθηκε ακόμα πιο μελισσοκομικά, με μια επίσκεψη στο μελισσοκομείο του Μανώλη, για το οποίο όμως, θα γράψω άλλη μέρα.