Παγίδα

Tα σερσενια και οι σφηκες υπήρξαν απο τα προσφιλη θέματα σε αυτό το blog.

Επειδή ειναι η εποχή που κάνουν σιγά σιγά πιο έντονη την εμφάνιση τους και στα παλιότερα post δεν έκανα ιδιαιτερες αναφορές στην καταπολέμιση τους, παραθέτω σήμερα την πιο κλασική και εύκολη παγίδα. Με τη χρήση της διασφαλίζεις σε ένα σεβαστό βαθμό την ακεραιότητα των μελισσιών σου.

Η λογική ειναι η ιδια με τον "κιούρτο" που χρησιμοιουν οι ψαράδες. Ενας χώρος παγίδευσης (κλουβί),απο τον οποίο περνάει το φώς, το απαραίτητο δόλωμα, μια είσοδος στο χαμηλότερο μέρος και είναι έτοιμη. Ακόμα και τυχαία την δημιουργουμε αφήνοντας ενα μπουκάλι με ανψυκτικό σε ανοιχτό χώρο.

Τα έντομα μπαίνουν απο το άνοιγμα στην παγίδα για να πάρουν την τροφή. Οταν αποφασίσουν να φύγουν, η διαφάνεια της παγίδας τα κανει να πιστέυουν οτι η έξοδος ειναι προς τα πάνω. Σε καμια περίπτωση δεν βρίσκουν το πργματικό άνοιγμα και πάντα επιχειρούν να διαφύγουν προς τα πάνω και εγκλωβίζονται. Μαλιστα στο κάτω μέρος της παγίδας τοποθετούν νερό, ώστε οταν κάποια στιγμη το έντομο αναγκαστεί να ξεκουραστει μεχρι να βρει τη λύση, να πεσει μέσα και να πνιγεί.

Ο παπούς μου τις χρησιμοποιούσε στο καφενειο που είχε για να μην ενοχλούν τους θαμώνες και εφάρμοζε μια ακόμα πιο σκληροπυρινική λύση, βάζονας οινόπνευμα στον πυθμένα... Δεν μπόρεσα να διασώσω κάποιες απο αυτές τις παγίδες γιατι ήταν γυάλινες. Η λογική του μηχανισμου ειναι αυτή που φαίνεται στο σχεδιαγραμμα που ακολουθει:

Tα αποτελέσματα πολύ καλά, όσο ανανεώνει κανείς το δόλωμα.

Η μέλισσα όπως έχει αναφερθεί και παλιότερα,(διαφορές μέλισσας και σφήκας) δεν έχει τις ιδιες διατροφικές συνήθειες με τη σφήκα, οπότε ειναι έυκολο να αποκλείσουμε απο την πιθανότητα να πέσει η ίδια θύμα της παγίδας, βάζοντας για δόλωμα μια τροφή πλούσια σε πρωτείνες με έντονη μυρωδιά. Ιδανικά ένα κομάτι κρέας ή ψάρι.

Σε παλιότερο τεύχος της μελισσοκομικής επιθεώρησης ειχα επίσης διαβάσει την εξής ευφάνταστη λύση:
To δόλωμα τοποθετουνταν σε χαρτία με κόλα κοντά στις κυψέλες των μελισσιών με τρομέρη επιτυχία.