H νούμερο τρία.

Στα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου να επισκέπτομαι το χωριό του πατέρα μου (34 τον αριθμό αν και δεν τα θυμάμαι όλα) πάντα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση.

Να σκαλίζω το κατώι (υπόγειο του σπιτιού) και να ανακαλύπτω πράγματα. Όποτε έμπαινα εκει κατι έβρισκα που δεν το ειχα ξαναβρεί αν και μπαινω πολυ πολύ συχνα. Ο λόγος απλός. Δεν ειναι οτι δεν έψαχνα καλα, αλλα οτι οσοι έχουμε περάσει απο εκει μέσα έχουμε την κληρονομική τάση να πετάμε πολύ δύσκολα κατι… γιατι μπορει στο μέλλον να χρειαστεί….

Υπάρχουν λοιπόν αναρίθμητα και απίθανα πράγματα.

Αυτο προφανώς ισχύει και για το κτίριο που λειτουργούσε ως μελισσοκομείο του παππού μου. Ετσι τώρα ψάχνοντας να βρω ένα κομμάτι σύρμα που ήθελα, ανακάλυψα μέσα στο σωρό των δεκάδων παλιών κυψελών και εν δυνάμει καυσόξυλων, μια κυψέλη διαφορετική απο τις άλλες. Την νούμερο 3! Ο αριθμός της δηλώνει οτι ηταν ειδική στη σειρά αρίθμησης των κυψελών και πρωτεύον ίσως εργαλείο (?).

Το θέμα ειναι οτι έχει ιδιαίτερο σχήμα. Το υψος της ειναι μεγαλύτερο του πλάτους της. Δεν χωρά μεσα της κανένα απο τα πλαίσια που έχει στο χώρο. Δεν βρήκα ούτε το καπάκι της ουτε και αλλη σαν αυτή. Τι εξυπηρετούσε δεν ξέρω. Ουτε πως λειτουργούσε.

Αυτο που ξέρω και χαίρομαι ειναι οτι η ανακάλυψη εκει μέσα δεν έχει τελειωμό. Παλίοτερα που εβγαζα ακόμα με φιλμ είχα πετάξει τη συσκευασία ενος 100αριου kodak πισω απο τον μεγαλύτερο σωρό με κυψέλες. Την ώρα που το πέταξα είχα στο μυαλό μου οτι καποια μέρα θα πρεπει επιτέλους να βάλω μια ταξη και να ανακαινίσω το κτίριο. Το κόλπο ήταν το εξής. Οταν καποτε θα μετακινόυσα το σωρο, θα έβρισκα τη συσκευασια και απο τη χρονολογία που γράφει πανω της (συνήθως είχαν 4-5 χρόνια ημερομηνια ληξης) Θα έβλεπα πόσα χρόνια προσπαθώ να το κάνω αυτο. Μέχρι τότε μάλλον θα ανακαλύπτω πράγματα.

Βλέπω τόσο ψωμί που θα ανοίξω ενα νέο label με το τιτλο “του Παππού” ώστε να τα βρίσκει κανεις όλα μαζεμένα.