Mελισσονίκος
To 2005 όταν άνοιξα το bees.gr δεν είχα ιδέα για το τι θα επακολουθήσει. Στην αρχή τα blog μελισσοκομικού ενδιαφέροντος ήταν δυο τρία. Ήταν εύκολο να παρακολουθήσει ο ένας τα γραφόμενα του άλλου και να συνάψουμε σχέσεις. Σταδιακά πληθύναμε και κάναμε πηγαδάκια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια γνώρισα πολύ κόσμο. Άλλους πραγματικά και άλλους μόνο μέσα από το internet. Χωρίς να έχω κατ’ ανάγκη συχνή επαφή, πιστεύω ότι έκανα κάλους φίλους και σίγουρα καλές και πολλές γνωριμίες, καθεμία ξεχωριστή και καθεμιά ενδιαφέρουσα με τον τρόπο της.
Ένας από τους ανθρώπους που ξεχώρισα και με κέρδισαν αμέσως ήταν ο Νίκος. Όταν έβαζε σχόλια στο blog μου χαιρόμουν και ένιωθα και περήφανος. Φοβάμαι να πω τι εικόνα είχα σχηματίσει και να περιγραψω τον χαρακτήρα του, μήπως αδικήσω του φίλους που τον είχαν γνωρίσει προσωπικά. Η δική μου επαφή, ήταν μόνο “ιντερνετική”. Θα αποτολμήσω μόνο να πω, ότι έβλεπα έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή και κέφι, βαθύ γνωστή της μελισσοκομίας, που έδινε απλόχερα συμβουλές με τα σχόλια του.
Δεν ξέρω την ακριβή ιστορία, αλλά κάποια στιγμή ο Αxtapos (επίσης παλίος blogger) μας τον “χάρισε”, βοηθώντας τον να ανοίξει ένα blog. Στην αρχή είχε πλάκα να τον κάνεις χάζι, γιατί έγραφε σχόλια – απαντήσεις στο ίδιο του το blog και επειδή δεν ήξερε να κάνει login υπέγραφε σαν “ανώνυμος said” και στο τέλος του κείμενου του έγραφε:
O Νίκος είμαι, αλλά δεν ξέρω πως βγάζει το όνομα μου! Σε κέρδιζε όμως αμέσως με τα κείμενα του – που δεν ήταν κατ’ ανάγκη μελισσοκομικά, αλλά λαογραφικά και σε έκανε να θες να τα ξαναδιαβάσεις.
Μέσα από κάτι τέτοια λάθη, κατάφερε να καταστρέψει το blog του ολοσχερώς, κάνα δυο φορές. Τα όμορφα του κείμενα χανόντουσαν.
Ο Νίκος Αγγελέτος ή μελονίκος ή Νίκος Μελισσας ή Μελισσονίκος πέθανε το 2009. Το blog του εκείνες τις μέρες ήταν για άλλη μια φορά κατεστραμμένο. Σήμερα μπορώ να είμαι ευτυχής που κατάφερα με κάτι πατέντες και καμπόση δουλεία, να τραβήξω αρκετά από το άρθρα του, από το rss feed μου.
Είμαι σίγουρος, ότι υπάρχουν ένα-δυο άτομα που θέλουν να ξαναδιαβάσουν το blog του Aγγελέτου κι ετσι τα ξανά δημοσίευσα εδώ. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να σώσω ούτε όλα τα άρθρα, ούτε τα σχόλια. Αν ποτέ βρω λύση και σε αυτό, υπόσχομαι να το προσπαθήσω. Ελπίζω οι αγαπημένοι του να είναι καλά να τον θυμούνται και κλείνω με ένα κείμενο του:
Θυμώνω με τα γιδοπρόβατα που δε νοιώθουν, δεν αισθάνονται πως τα δουλεύουν.
Πως τα εκμεταλλεύονται.
Που προτιμούν το χασάπη από το φόβο του λύκου.
Ο γαιδαράκος που κοσμεί σήμερα το blog δεν έχει σχέση με τα μελίσσια. Ξέρω όμως ότι ήταν ένα ζώο που αγαπούσε και που θεωρούσε συμβολικό και γιαυτό άλλωστε τον είχε και για avatar. Και δεν είναι τυχαίος γάιδαρος. Είναι ένας μεροκαματιάρης, κατακουρασμένος που περνά τα τελευταία του χρόνια αμέριμνα στην ησυχία του, στο δάσος της Καισαριανής. Ένας γάιδαρος ευτυχισμένος και ελευθερος.
In English:
Nikos Melissas (Nikos the bee-master)
In 2005 when I started www.bees.gr I had no idea of what would follow. At the beginning there were only two or three blogs about bee-keeping. I t was easy for each of us to read the other blogs and to be on friendly terms. Gradually we became many and we formed groups.
During the years I got to know a lot of people. Some I eventually met and others I knew only through the internet. Although we did not necessarily connect frequently,I believe I made some good friends and
surely many good acquaintances,each one special and interesting on his account.
One of the people I singled out and who immediately won my friendship was Nikos. When he made comments in my blog I was pleased and veryproud. I hesitate to speak about how I visualized him and to describe him in case I am unfair to friends who actually met him. My only connection was through the internet. I dare to say,however,that I saw a person full of life and joy,with a profound knowledge of bee-keeping and also someone who gave generous advice with his comments.
I don`t know the exact story but at a certain moment the Axtapos “presented” him to us,by helping him to start a blog. At the beginning it was fun to go over his blog because he wrote comments and answers to
his own blog and as he did not know how to log in he signed as “anonymous said” and at the end of his text would write:
“ It`s Nikos but I don`t know how to make it say my name!”
He immediately won you with his texts which were not always about bee-keeping but also had to do with folk-lore and you always wanted to read them again. Nevertheless, through several similar mistakes he managed to totally ruin his blog,once or twice. His beautiful texts got lost.
Nikos Angeletos or Melonikos(Honeynikos) or Nikos Melissas (Nikos bee-master or Melissonikos (Nikos the Bee) died in 2009. When he died his blog had been destroyed once more.Today, however, I am happy to say that I have managed with certain devices/patents and lots of work to draw up several of his articles from my rss feed.
I am certain that there are quite a few people who wish to read once more the blog of Angeletos so I am bringing it out again in my blog. Unfortunately,I did not manage to rescue all his articles and all his comments. If I ever manage to find a solution for these, I promise I will do my best. I hope the people he loved are well and remember him with love so I end with one of his texts;
“I get angry with the sheep and the goats who don`t understand and don`t feel that they are being duped. That they are being exploited. Who prefer the butcher because they fear the wolf.”
The little donkey that decorates today the blog doesn`t have to do with beehives. But I know that it was an animal he loved and it was a symbol for him and that`s why he had the donkey as his avatar. And it is not just any donkey. It is a hard-working ,tired out donkey who is spending his last years carefree in well-earned rest in the wood of Kessariani. A free and happy donkey.
Τι να πω… η περίπτωση του Μελονίκου αποδεικνύει πως ακόμη και από τον απρόσωπο διαδυκτιακό χωροχρόνο μπορούν να δημιουργηθούν φιλίες και να εκφράζονται συναισθήματα.Όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και αυτά που διαβάζεις σου αρέσουν και ας μην έχεις γνωρίσει ποτέ το συγγραφέα , τότε διατυπώνεις μια εικόνα για εκείνον και μοιάζει σαν να τον έχεις γνωρίσει…Ο συχωρεμένος ο Νίκος είχε μοναδικό τρόπο σκέψης και φιλοσοφίας και αυτό φαινόταν σε ότι θέμα και αν έγραφε.Είχε μεγάλη μελισσοκομική εμπειρία και αγάπη για τις μέλισσες και κάτι που λίγα μελισσοκομικά (ή τουλάχιστον έτσι παρουσιάζονται) μπλόκ είχε :αυθεντικότητα , ειλικρίνεια και αδιαφορία εντυπωσιασμού.
Ίσως φανώ λίγο επικριτικός αλλά όταν υπάρχουν μπλόκ που αναρτώνται μελισσοκομικά θέματα τα οποία διαβάζω και σκέφτομαι που το είχα πρωτοδιαβάσει…Για αναρτήσεις που γίνονται και είναι άσχετες με τη μελισσοκομία…απλά Αδιαφορώ!
ΥΓ. : Να είναι καλά ο κυρ-Νίκος και εμείς θα τον θυμόμαστε.
To είδα Κώστα και πόνεσα!
Εγώ τότε, με το πρώτο νικ σαν “αχταπος” ‘εστησα το μπλοκ στον Νικόλα. “Είδα” μέσα από τα λιγοστά γραφτά του στον φόρουμ “μελισσοκόμος” τι αυθεντικό διαμάντι κρυβόταν κάτω από την χωριανή του υπόσταση.
Ο Νίκος χαιρόταν με τα ελάχιστα, “έφευγε” με τις απλές εικόνες που αντίκρυζε των βράχων που βρέχει η θάλασσα, των παλιών ερειπωμένων πέτρινων κατασκευών στο νησί του..
Κάποτε μου είχε στείλει μερικές εικόνες από ένα πέτρινο κατασκέυασμα πολύ παλιό και μου έλεγε λίγα λόγια, με την φιλική ¨προτροπή” να γράψω τι αισθάνομαι και τι πιστεύω οτι ήταν! Αλλά δυστυχώς χάθηκαν όλα μαζί με άλλα δικά μου μαζί με το κάψιμο του δίσκου του PC..
Αλήθεια με πονάει να μιλώ για ένα φίλο που χάθηκε άξαφνα και που εγώ δεν είχα συναντήσει ποτέ!
Ουτε που φανταζόμουν οτι δεν τον γνώριζες προσωπικά. Κρίμα πραγματικά. Κοιταζα προχτες μια αναρτηση σου για τη μαρμελαδα με τα συκα και διαβαζα το σχολιο του.
http://blo.gr/2jd
που έλεγε οτι του χρόνου θα την κάνει κι εκείνος. Δεν τα φερνει πάντα η τυχη όπως τα θέλουμε ή όπως θα έπρεπε.
Σε κάθε περίπτωση καλα θυμαμαι οτι είχες τον ρόλο σου σε όλο αυτό.
Σου αξίζει ένα μεγάλο μπράβο Κώστα για την προσπάθεια που έκανες να διασώσεις ορισμένα κείμενα τουμελονίκου μας..
Θα μου επιτρέψεις να φέρω και εδώ ένα καταπληκτικό μικρό κείμενό του που βρήκα στη σελίδα. Ενα κείμενο που δείχνει οχι μόνο την απέραντη ευαισθησία του ανθρώπου, αλλά και τον λυρισμό που υπάρχει μέσα στην ψυχή του σαν ακατέργαστο διαμάντι.
“Η ομορφιά by μελονικος.
Πρίν κάνω εγχείρηση η οραση μου είχε λιγοστέψει πολύ.
Γκρεμιζόμουν συχνά και καμιά φορά χτυπούσα.
Αναγκαζόμουν να αναπληρώνω το κενό με τα μάτια της ψυχής μου.
Έβλεπα λοιπόν ωραία πράγματα ¨η μόνο ωραία.
Ωραία σχήματα, χρώματα, έργα.Την ομορφιά της φύσης, λουλουδιών,
Γενικά ήμουν “ευτυχισμένος” άνθρωπος.
Μετά την εγχείρηση άρχισα να βλέπω καλά.
Η όρασή μου επανήλθε.
Βλέπω λοιπόν τη φτώχια,
τη μιζέρια ,
τη δυστυχία,
τον πόλεμο,
το αίμα να χύνεται σα νερό.
Και βέβαια τον εαυτό μου στον καθρέπτη.
Και τρόμαξα!!!.
Μήπως γιατρέ με μιά καινούρια εγχείρηση
μου ξαναπάρεις το παραπανίσιο φως??.
Δεν μου χρειάζεται.
Δεν το θέλω..”
Κώστα, μόλις επέστρεψα απο 3 εβδομάδες διακοπές στο πανέμορφο νησί του μελονίκου.
Κάποιον ντόπιο μελισσοκόμο που ρώτησα για τον Νίκο Αγγελέτο, μου αποκρίθηκε πως “….τον σκότωσαν…”. Δεν ξέρω τι και πως, αλλά θα περίμενα το οτιδήποτε απο έναν τόσο ιδιαίτερο άνθρωπο με ευαισθησίες φίνες.
Τον καιρό που άρχισα να ασχολούμαι με την μελισσοκομία υπήρχαν πραγματικά λίγα blogs και αυτά ήταν στην πλειοψηφία τους διαμάντια.
Συγχαρητήρια που διέσωσες (άλλωστε το είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου με το μαντάτο του χαμού του, αν δεν κάνω λάθος) μεγάλο κομμάτι του blog του μελονίκου.
Εγώ είχα αποδεχθεί την πρόσκλησή του πέρυσι να πάω να τον βρω στις διακοπές μου, αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν ήρθαν όπως υπολογίζαμε.
Φιλικά και συντροφικά….
Το διάβασα αυτο που λές και στον Σπύρο άλλα δεν προλαβα να απαντήσω. ο Νίκος πέθανε απ όσο γνωρίζω μετα απο μεγάλη νοσηλεία, ύστερα απο κάποιο τροχαίο που είχε.
Ηταν πεζός και τον παρέσυρε κάποιο όχημα. ( Αν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος.)
Προφάνως ο χωριανός του αυτό θα έννοει. Κι εγώ σκοπευα να περάσω απο το νησί αλλα τελικα ο δρόμος με ειχε βγάλει στην Αλόνησο…
Δεν βρίσκω λόγια να σας ευχαριστήσω, κ. Κώστα, που διασώσατε ένα μέρος από την κληρονομιά του πατέρα μας.
Δεν σας κρύβω ότι την τραγική εποχή της νοσηλείας του στο νοσοκομείο του Βόλου το τελευταίο πράγμα που μας ενδιέφερε ήταν το blog…
Ο πόνος ήταν τέτοιος που το δημιούργημα χωρίς τον δημιουργό έμοιαζε μάταιο.
Παραπάνω από ένα χρόνο μετά το χαμό του, όμως, συνειδητοποιώ ότι συνήθως (πάντα) οι άνθρωποι φεύγουν και τα γραπτά μένουν.
Ας είμαι ευγνώμων που όταν τα διαβάζω αισθάνομαι πως τον ακούω, πως τον έχω δίπλα μου να μου διηγείται ιστορίες όμως μόνο αυτός ήξερε….
Η αμεσότητα ήταν το χαρακτηριστικό του και γιαυτό αισθάνεστε ότι τον γνωρίσατε χωρίς να τον έχετε συναντήσει.
Σας ευχαριστώ για την προσπάθειά σας εκ μέρους όλης της οικογένειάς μας.
Εύχομαι να είστε πάντα καλα να τον θυμάστε. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Δεν ξέρω τι άλλο να πω.