To καλοκαίρι της σφήκας

Οι στενές επαφές μου ξεκίνησαν τον Ιούλιο στο χωριό στη Φωκίδα, όπου μπαίνοντας το πρώτο βράδυ στο σπίτι, αντίκρισα ζωντανές σφήκες να πετούν γύρω από τα φώτα και νεκρές να κρέμονται από τις κουρτίνες.

 

Ήταν ξεκάθαρο ότι υπήρχε φωλιά με έξοδο μέσα στο σπίτι. Χάλασα 3 μικρές φωλιές στη σκάλα και στο μπαλκόνι και δυο σε μέγεθος μικρής μπάλας μέσα στη σκεπή με πρόσβαση μέσα στο σπίτι. Τα αποτελέσματα ήταν να παρασημοφορηθεί η μισή μου οικογένεια από τις ήρεμες, σε γενικές γραμμές σφήκες, αλλά και να μου δοθεί η ευκαιρία για πρώτη φορά να φάω κεντρίσματα διαφορετικών εντόμων σε τόσο κοντινό χρόνο και σημείο….

 

Το b είναι μέλισσα από τη μέρα που ξεχάσαμε το ξέστρο (!) και το a είναι σφήκα την επόμενη μέρα στην τουαλέτα του σπιτιού μου. Μπορώ να πω με άνεση ότι η μέλισσα ήταν πολύ πιο επώδυνη. Μάλιστα έτεινα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι άδικα λένε ότι η σφήκα είναι χειρότερη, αφού τελικά έχω υποφέρει πολύ περισσότερο από μέλισσες στη ζωή μου, διαψεύστηκα όμως αφού αργότερα στην Ερέτρια, μια σφήκα στην παραλία με έκανε να περπατάω για μέρες με ένα όχι και τόσο κολακευτικό τρόπο.

Οι σφήκες είναι δυνατές και θέλουν προσοχή γιατί είναι ικανές να κεντρίσουν περισσότερο από μία φορές!

Τα σεσρένια από την άλλη έκανα κρα κι αυτά ότι θα είναι σε έξαρση φέτος. Κάποια στιγμή έκαναν την εμφάνιση τους, αλλά αρκούνταν στο να καυγαδίζουν με τα μυρμήγκια για το ποιος θα πρώτο φάει τις νεκρές μου μέλισσες.

 

Τον Αύγουστο πριν τις διακοπές, έκανα ότι ήταν δυνατό να κάνω για να τα αποδεκατίσω, θεωρώντας αυτονόητο ότι κατά την επιστροφή τα πράγματα θα είναι ήρεμα.

Έφτιαξα ότι είδος παγίδας γνωρίζω, με αποτελεσματικότερο, για άλλη μια φορά το συρμάτινο χωνί, το οποίο όμως ανακαλύπτω ότι δεν έχω παρουσιάσει ποτέ εδώ, οπότε επιφυλάσσομαι για το “σύντομο” μέλλον. Η σαρδέλα σαν δόλωμα, πήρε κι έδωσε, αλλά ξαφνικά τα αποτελέσματα επιτυχίας, μειώθηκαν δραματικά.

Δεν έχω καταλήξει στο τι φταίει.

Κόντεψα να πιστέψω οτι φέτος τα σερσένια εκπαιδεύτηκαν, αφού δεν μπορούσαν να τα πετύχω ούτε με μυγοσκοτώστρα – ρακέτα – σαγιονάρα.

Αργότερα κατάλαβα ότι παίζει ρόλο και η θέση της παγίδας και πολύ περισσότερο τη σήτας, η οποία είχε τρυπήσει και τελικά για κάποια περίοδο απλά τάιζα σερσένια!

Όλα αυτά όμως θα τα αναπτύξω αργότερα. Τον Ιούλιο είχα την ευκαιρία να βιντεοσκοπήσω και ένα μελίσσι που σκοτώνει ένα σερσένι (vespa orientalis) με το τρόπο που έχει αναπτύξει παλιότερα ο Παπαχριστοφόρου. Παραθέτω λοιπόν κι ένα video, είναι η ίδια σκηνή με τη φωτογραφία στην στην αρχή του άρθρου, το οποίο θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν δεν με έπαιρνε κι μένα η μπάλα.

Τι εννοώ; Προσωπικά έχω μια τάση να παίρνω προφυλάξεις μόνο όταν ανοίγω ένα μελίσσι, λες και οι μέλισσες δεν έχουν κεντρί τις άλλες ώρες. Έχω εξοικονομήσει έτσι πολλά κεντριά σε άσχετες στιγμές, όπως πχ όταν έπαιρνα το συγκεκριμένο video, όπου οι μέλισσες ήταν αγριεμένες με το σερσένι και δεν πρόλαβα να τους εξηγήσω οτι εγώ είμαι ενας απλός φωτογράφος. Το κέντρισμα το, έφαγα στο μέτωπο, το κατατάσσω στα χειρότερα που έχω φάει ποτέ μου, μου έφερε μέχρι και τάση για εμετό και δεν είναι στη διάρκεια της videoσκόπησης αλλα πιο πριν. Στο video απλά υποφέρω κι έτσι δεν είναι και ότι πιο σταθερό.

Πολύ κουβέντα για τις σφήκες, ελπίζω του χρόνου να μιλάμε για κάτι καλύτερο και τις σφήκες να τις φάνε τα μερμήγκια 🙂 και οι αράχνες. (βλ. Τελευταία φώτο )

Χρωστάω λίγο υλικό για τα αλογάκια της Παναγίας και μια λεπτομερή περιγραφή της σφηκοπαγίδας λοιπόν, οπότε επανέρχομαι δριμύτερος, εκτός αν βρω κι άλλο απο τις σφήκες που μου διέφυγε.