Η δεύτερη είσοδος σε μια κυψέλη μπορεί να είναι σημαντική στη διάρκεια μια μεγάλης νεκταροέκκρισης ή όταν έχουμε διαχωρίσει έναν όροφο με βασιλικό διάφραγμα.

Ο λόγος είναι, οτι στη μία περίπτωση μπορεί να υπάρξει συνωστισμός στην κεντρική είσοδο, καθυστερώντας την κίνηση του μελισσιού, ενώ στην άλλη η διαδρομή των εργατριών από τον απομονωμένο όροφο σε αυτό με την είσοδο, αυξάνει πάλι δραματικά τον κόπο που κάνουν. Ο λόγος είναι ότι το διάφραγμα τους δυσκολεύει την κίνηση.

Πολλοί όταν θέλουν μια δεύτερη είσοδο κάνουν μια τρύπα στο συγκεκριμένο πάτωμα και μετά την κλείνουν με φελλό. Άλλοι κόβουν πραγματικά ένα κομμάτι από την κυψέλη και δημιουργούν τη νέα είσοδο και την κλείνουν μετά με αυτοσχέδιο πορτάκι.

Όταν (σπάνια) θέλω δεύτερη είσοδο, κάνω την πατέντα που έδειχνε πρόσφατα πολύ αναλυτικά και ο Ελευθερίου. Προσθέτω όμως μια μικρή ράμπα προσγείωσης και επιπλέον ανοίγω τη νέα είσοδο με διαφορετικό προσανατολισμό από την κεντρική. Αυτά θεωρητικά θα τα έκανα αν ήλπιζα περισσότερο στα θυμάρια, αλλά τελικά η δυναμική των δικών μου μελισσιών δεν απαιτεί ούτε μπορεί να υποστηρίξει τέτοιους χειρισμούς.


Το να προσθέσεις ένα πηχάκι περιμετρικά του πατώματος για να φτιάξεις μια νέα είσοδο έχει ένα πλεονέκτημα κι ένα μειονέκτημα.

Το θετικό είναι ότι δεν αλλοιώνεις το πάτωμα με ζημίες και τρύπες κι έτσι μπορείς να το χρησιμοποιείς μετά με ασφάλεια όπως και πριν την παρέμβαση. Το αρνητικό είναι οτι με την προσθήκη αυτή προσθέτεις ένα εκατοστό ωφέλιμο ύψος στον μελιττοθάλαμο ή το πάτωμα που θες να “ανοίξεις” Αυτό το ένα εκατοστό δεν είναι επιθυμητό από τις μέλισσες και μετά από καιρό, μπορεί να το καλύψουν προεκτείνοντας τα κανονικά πλαίσια προς τα πάνω ή προς τα κάτω δημιουργοντας σου νέα προβλήματα.

Επίσης το πηχάκι είναι εύθραυστο, θέλει μεταφορές, αποθηκεύσεις κλπ ενώ η τρύπα με το φελλό είναι  αυτό που θα λέγαμε με απόλυτα επιστημονική ορολογία: μπαμ – μπαμ

O μικρός αριθμός μελισσιών μου μου επιτρέπει ακόμα τα πηχακια. img2678

Written By

Beekeeper

Greek beekeeper