Την Παρασκευή έφαγα σε ένα εστιατόριο Μεξικάνικης κουζίνας. Δεν είχα ιδεα οτι στο Μεξικό τρώνε έντομα και κάπως μου ‘ρθε όταν είδα οτι στα ορεκτικά περιλαμβάνονταν ακρίδες. Μπήκα στον πειρασμό και δοκίμασα. Μαλλον κορόιδο με πιάσαν γιατι πλήρωσα 2,5 ευρω ενα μεζέ απειροελάχιστο. Δεν είναι η ποσότητα βεβαια που μετράει σε αυτά, αλλά και απο ποιότητα καλα πήγαμε…
Το κόλπο είχε ως εξής:
Προτηγανισμένες (!) ακρίδες, κατεψυγμένες, εισαγόμενες απο το Μεξικό. Υποθετω ήταν αντίστοιχης ποιότητας και αισθητικής με το να φάει Έλληνας σουβλάκια στην Γαλλία.
Αυτό που έψησε πιο πολύ, είναι και η αιτία που το αναφέρω σε αυτό το blog. Συνοδευόντoυσαν απο μέλι. Βέβαια δεν μπορώ να πω οτι ένιωσα σαν τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο που κατα την ασκητεία του στην Έρημο Έτρωγε ακρίδες και μελι. (οι απόψεις για το τι εννοούν οι γραφές “ακρίδες” διαφέρουν).
Ακρίδες λοιπον ξεροτηγανισμένες στο ενα πιατέκι και δίπλα ένα βαζάκι με μέλι κι ενα με στιμένο λεμόνι. Ωμά κι ωραια, σε ενα συνδυασμό που γευστικά μου αρεσε πολυ. Έπαιρνες την ακρίδα σου, τη βούταγες στο λεμόνι μετά στο μέλι….. και κάτω.
Ο συνδυασμός που μου άρεσε ήταν το μέλι με το λεμόνι. Η ακρίδα ήταν αδιάφορη.
Ακρίδα
Η φωτογραφία είναι ενα άσχετο ειδος που φωτογράφισα στις 25.10.2003 στο χωρίο (είναι Omocestus viridulus) και βρίσκεται εδώ για να “διανθίσει” το post. Οι ακρίδες που φάγαμε εμείς ήταν πιο κοντά σε γρύλο.
Για πιο παραδοσιακές συνταγές με τα δικά μας δεδομένα, θυμίζω οτι υπάρχουν κι αυτά
αχ ρε Κώστα σε δουλέψανε !!! 2.5 ευρω για κατεψυγμένες ??? όχι ρε φίλε κλεψιά!!!και μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω !!!!πρρρρ !!!παλιά είχα ένα φίλο που έκοβε τα ποδαράκια από τα τζιτζίκια, τους βούταγε πρώτα στο νερό , μετά στην ζάχαρη και τους έτρωγε !! θα του συστήσω τώρα και το μέλι!!
χα! καλη του ορεξη του ευχομαι!
Χαίρομαι που βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι σε αυτήν την χώρα που πειραματίζονται με την γεύση..Γιατί οι περισσότεροι προτιμάνε τις γεύσεις της μαμάς τους (ανεξαρτήτως ηλικίας) και φοβούνται να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να τρώει ακρίδες ή άλλα εντομα.Είμαι υπέρ της καινούριας γεύσης αλλά με συνδιασμούς τροφών που έχω μάθει να τρώω.Πάντως σε παραδέχομαι που δοκίμασες εγώ δεν θα μπορούσα.
Έχω φάει και εγώ στο “Ο Μεξικάνος” (στο Γουδί). Αν θυμάμαι καλά 2 ευρώ για 5-6 ακρίδες πολύ πολύ μικρές συνοδευόμενες από κάποια γλυκιά σάλτσα (πιθανότατα με μέλι).Δε ξέρω αν ήταν κατεψυγμένες αλλά δε μου είχε φανεί ακριβό λόγω “εξωτικότητας”. Γενικά το εστιατόριο δεν ήταν πολύ ακριβό.
Απλα το σκεφτομαστε πολυ. Δεν θελει τοση σκεψη το φαι. Θελει να δεις απλα αν αυτο που τρως ειναι επικίνδυνο για την υγεια σου. Αν δε ειναι τοτε απλα κινδυνευεις να μη σου αρεσει.Απο κακη γευση όμως, δεν επαθε κανεις τιποτα. Αντιθετα απο μια καλη, απροσμενη γευση μπορει να φτιαξεις τη μερα σου. Αξιζει ρισκο και δοκιμες λοιπον το φαι.Ειναι περιεργο οτι διατροφικα φοβομαστε να δοκιμασουμε εντομα αν αναλογιστουμε οτι τρωμε μελι και πολυ περισσοτερο βασιλικο πολτο. Ειδικα για τον πολτο η κατασταση ειναι ακραια. Δε μιλαμε καν για εντομο αλλα για εκκρίσεις εντομου.Αν τρωω αυτο γιατι να μη φαω το ιδιο το εντομο?Ολα ειναι θεμα κουλτουρας. Το μεγαλύτερο ποσοστο των αμερικανων θεωρουν τρελο οτι στη μεσογγειο τρωμε καλαμαρια και χταπόδια.Σε ποσους λαους θα εκανε κλικ να φανε Εντοσθια τυλιγμενα σε εντερο?Το κοκορετσι όμως ειναι απο τους πιο αγαπημενους μας μεζεδες.Προσωπικα εχω μια δυσκολια (η καλυτερα δεν θα με κενριζε πολυ να δοκιμάσω) ζωα τα οποια ειναι κατεξοχην σαρκοφάγα. Απο την αλλοι οι Φιλιπινεζοι τρωνε σκυλους.Σιγουρα όμως το φαι ειναι να το τρως επειδη το διασκεδαζεις το γουσταρεις και το ζεις. Οχι να τρως απο αναγκη. Οποτε πρωτα απ ολα βαζεις στο τραπέζι σου κατι που δε σε χαλαει και νομιζω ο πειραματισμος σε καθε ανθρωπο πρεπει να φτανει ως εκει που δε χαλιεται
Δημήτρη το ίδιο λεμε 😀
Ναι αλήθεια είναι πολύ μακρινός ο καιρός που διηγείται ο Τσιφόρος στην κατεχόμενη Αθήνα όπου η γάτα αποτελούσε έναν εξαίσιο μεζέ που συγχρόνως σε έσωζε από την ασιτία. Δεν τον βιώσαμε άλλωστε, κάποιοι εξ’ ημών τουλάχιστον.Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στα χρόνια που “τρώγαν τα κασέρι με ψωμί” για να θυμηθώ ένα άλλο τραγούδι του αγαπημένου Θανάση Γκαϊφύλλια.Ευτύχησα να έχω γονείς μαγείρους (κατ’ επάγγελμα) και μπορώ να πω ότι γνωρίζω τις αυθεντικές γεύσεις πολλών τροφών. Η Θεσσαλονίκη, τότε τουλάχιστον, προσέφερε αυτήν την ευκαιρία σε μεγάλο βαθμό.Το σημαντικότερο δε, έμαθα να δοκιμάζω νέους συνδυασμούς, ξένους και προς το φαί “της μαμάς” αλλά και προς την κουλτούρα μας.Η επαγγελματική μου δραστηριότητα βοήθησε, αλλά και επέβαλε κάποιες φορές το παραπάνω.Σε κάθε χώρα θα δοκιμάσω πάντοτε τις τοπικές συνταγές, προσπαθώντας να βρω τις πιο κοντά στις καθημερινές, λαϊκές.Στην Κίνα δοκίμασα, σχεδόν, τα πάντα.Μυαλά φρεσκοσκοτωμένου πιθήκου, αχνιστά, όχι δεν δοκίμασα ούτε θα δοκίμαζα.Τον βασιλικό πολτό όμως ενίοτε τον καταναλώνω μαζί με την άτυχη βασίλισσα-λάβρα.
Ωραίος
“…Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο που κατα την ασκητεία του στην ερημο ετρωγε ακρίδες και μελι…”Με την διαφορά οτι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος δέν έτρωγε τα έντομα (“ακρίδες”), αλλα τις τρυφερές άκρες φυτών που ονόμαζαν…ακρίδες.=)
Καλησπέρα. Να ρωτήσω, που ξέρουμε πως όντως ο Ιωάννης δεν έτρωξε το έντομο “ακρίδα”; Μεχρι σήμερα, άνθρωποι της Εγγύς Ανατολής τρέφονται με το έντομο αυτό. Να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως ο Ιωάννης τρεφόταν με το φυτό “ακρίδα”. Ωστόσο, ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο μου υπογράμμισε πως, κατά πάσα πιθανότητα, ο ίδιος τρεφόταν με το συγκεκριμένο έντομο, για τον παραπάνω λόγο. Γνωρίζει κανείς μια επιστημονική πηγή βάσει της οποίας να μπορώ να καταρρίψω τα λεγόμενα του καθηγητή μου;
προσωπικα δηλώνω αγνοια~!
akrida legane ekini tin epoxi ta staxia(sitira).na iste oloi kala.nikos apo ta Giannitsa-enas monos kai ftoxos melissas.