Η φωτογραφία της φωτογραφιας (πως σε πανικοβάλει μια εικόνα)

Όσοι διαβάζουν συστηματικά το blog, ίσως θυμούνται τον κύριο Λευτέρη. Τον καημένο γείτονα, που προσπαθούσε να φτιάξει μια κατασκευή στην ταράτσα του το 2009. Την ανέβαλε όμως 2 συνεχείς φορές, αφού δυο αφεσμοι μου τον αγάπησαν και τον επισκέφτηκαν την ώρα που μαστορεύε.

Πέρσι την άνοιξη νόμισα για δεύτερη φόρα ότι θα με σκοτώσουν οι μέλισσες μου. Όχι με κεντρίσματα αυτή τη φορά, αλλά από το άγχος .Είχα υποσχεθεί (ψέματα βέβαια) στον εαυτο μου ότι δεν θα ξανα έχω ποτέ μελίσσια στην ταράτσα.

Παρόλα αυτά επειδή πέρσι πρέπει να εσκασαν τα μισά αγγεία που αιματώνουν τον εγκέφαλο μου και υπολόγιζα φέτος να σκάσουν τα άλλα μισά, συν το γεγονός οτι σε παρόμοια κατάσταση έφερα και το φουκαρά τον πάτερα μου, αλλά και τον καημένο τον κυρ Λευτέρη (που δεν εχει internet πιστεύω και ακόμα δεν ξέρει ότι εγώ έφταιγα για τα βάσανα του) αποφάσισα πολύ πριν σκάσει η άνοιξη, να μεταφέρω κάτι μελισσακια απο την ταράτσα

Θα μου πεις.. ρε φιλε.. τι σε βρηκε και έβαλες παλι μελισσια εκει? Θα σου απαντήσω: με βρήκαν ενα καρο πράματα και σιγά- σιγά την έκανα τη βλακεία. Εχω ομως την πρόνοια και το σκ θα τα πάρω ολα. (θα?)

Μην τα πολυλογώ ειχα μια περίεργη μέρα στο γραφείο και ειχα και δουλείες μετα. Γενικα ειναι περιεργη και γεματη τρεξιμο η ζωη μου αυτο το μηνα και βαλε. (οπως έλεγε και ο φίλος μου ο Γιωργος κάποτε, τουλάχιστον δεν βαριόμαστε ποτε) Παρκαρα κατω απο το σπιτι κατα τις 9 και εβλεπα τον κυρ Λευτερη να ξεπαρκαρει...

-Μπαγάσα, σκέφτηκα. Φέτος θα τη γλιτώσεις. Εκανα μια δυο δουλειες και μετα ειχα μια συντομη επικοινωνια με τον πατερα μου. Περνα μια απο το σπιτι μου λέει, να σου δείξω κατι.
Μου εδειξε λοιπον το κινητο του. Συγκεκριμένα μια φωτογραφια που εβγαλε στην ταράτσα το πρωί...

Δεν ξερω τι εγινε.. δεν ξερω τι παιζει.. Δεν ξερω γιατι κανει τετοια ζεστη και εινα ακομα 2 Μαρτιου. Δεν είμαι καν σίγουρος, οτι οταν τα μελισσια μου ξεχύνονται στις πορτες την αλλη μερα σμηνουργουν (ειμαι λιγο παντως) και δεν ειμαι σιγουρος οτι αυτο εχει φτιάξει ηδη βασιλικα κελια. Το μονο που ξερω ειναι οτι ξύπνησαν οι μνήμες και τα αγγεία τρίζαν και πάλι! Δεν θελω να το ξανα περάσω το περσυνο λεμε!

ότι ειχα δει τον κυρ Λευτέρη και μολις μαθαίνω οτι το πρωί, τα μελισσακια μου πρόβαλαν σμηνουργίες. Ο Μάρκος στην Παρο ηδη εχει μαζέψει κάτι ψιλά. Δεν θα περιγράψω την ψυχολογία μου.

Συνοπτικές διαδικασίας. Φόρτωσα τα δυο μελίσσια και στις 11 και ήταν στον Υμηττό. Για άλλη μια φόρα ξεμεσιαστικαμε να κατέβουμε τρεις ορόφους σκάλες (αθάνατε μηχανικέ του 1960,, ενα ασανσερ δεν μπρουσες να προβλέψεις?)

Α ρε πατέρα, πάλι μας ξελάσπωσες.

Στο μελισσοκομείο ειδα και εναν λαγό που οι διαστάσεις του ίσως δικαιολογούν τα φυσίγγια που εξακολουθώ να βρίσκω εκεί.
Ανυπομονώ να έρθει το σκ να δω τι στο καλό συμβαίνει.