η παγιδευμένη μέλισσα

Χτες χρησιμοποίησα μια δυο κουταλιές μέλι για να βγάλω φωτογραφίες για το post με το κρυστάλλωμα του μελιού. Με πιανει μια τσιγκουνιά κατι τέτοιες στιγμές. Έντονη κιόλας. Μετα τη φωτογράφηση και ενώ είμαι δίπλα στην κυψέλη, είναι δυνατόν να ξεπλύνω με νερο το κουτάλι και να πετάξω τα 2 - 3 ml μελι που εχει πάνω του? Για μένα δεν ειναι τίποτα. Για τη μέλισσα που φωτογραφίζω όμως, ισως ειναι και η ποσότητα που μαζέψει σε μια ζωή! Μα είναι να λυπάσαι τόσο μια μέλισσα? * (νομίζω θα απαντηθεί στον αστερίσκο)

Δεν μπορω λοιπον να πετάξω το μέλι. Eτσι κάνω μια κίνηση που οι σωστοι μελισσοκόμοι μάλλον θα με σιχτιρίζουν και θα βρίσκουν λαθος. "Έσταξα" αυτες τις κουταλιές στην πορτα της κυψέλης. Αυτο ειναι ανεπίτρεπτο γιατι εκτός απο τις μέλισσες τις κυψέλης μπορεί να προσελκύσει κι αλλες, γειτονικές και αθελα σου να προκαλέσεις μια μαχη που ίσως και να οδηγήσει και σε λεηλασία του ενος μελισσιού απο το άλλο. Παρόλα αυτα τη συγκεκριμένη στιγμή φυσούσε πολύ και μάλλον κανείς δεν ειχε τη διάθεση να βγει προς ανεύρεση τροφής, πλην των κατοίκων τις συγκεκριμένης κυψέλης που δεν εκαναν παρα μόνο μερικα βήματα για να την αποκτήσουν.

Έβγαλα διάφορες φωτογραφίες απο τις μέλισσες που τρώνε. Αυτό όμως που με ενθουσίασε ειναι το γεγονός οτι επειδή ακριβώς φυσούσε, μια δυο μέλισσες έχασαν τον έλεγχο και κόλησαν στο μέλι.

Αν δει κανεις στο βίντεο την προσπάθεια τους να αποκοληθούν νομίζω οτι θα νίωσει και την κουραση τους... και αν ειναι να απαντηθει το ερώτημα του αστερίσκου*, ναι μπορεις να λυπάσαι ακόμα και μια μέλισσα αλλα και καθε ζωντανο οργανισμό, οσο μικρος και αν ειναι. Αρκεί να μπεις ελάχιστα στη διαδικασία να τον παρατηρήσεις και θα δεις οτι ολοι τα ιδια ενστικτα επιβίωσης εχουμε και τις ιδιες ορμές και αναγκες.