Αυτό που κολλάει στα αυτοκίνητα όταν παρκάρουμε κάτω από τα πεύκα της Αττικής, δεν είναι ρετσίνι. Έχει να κάνει με το γεγονός, ότι το μεγαλύτερο μέρος της ετήσιας παραγωγής μελιού στη χώρα, είναι το πευκόμελο. Κάποια από τα πεύκα “σταζουν” μελιτώματα. Είναι αυτά που έχουν πάνω τους τη “βαμβακάδα”.

Πιάνοντας τα πράγματα από την αρχή, πρέπει να σημειωθεί ότι η μέλισσα, χοντρά χοντρά, παράγει το μέλι ως εξής:

Βρίσκει κάτι πολύ γλυκό, το συλλέγει, το επεξεργάζεται με δικές της εκκρίσεις – ένζυμα και το μετατρέπει σε μέλι, μια τροφή που μπορεί να αποθηκεύσει και να συντηρει, τόσο για να τρώει αργότερα, όσο και για να ταΐζει τις νεαροτερες μέλισσες.

Αυτές οι γλυκές τροφές που μπορεί να βρίσκει στη φύση σαν πρώτη ύλη, είναι το νέκταρ των λουλουδιών. Από αυτό παράγεται το λεγόμενο ανθόμελο, που μπορεί να είναι και πιο εξειδικευμένο, από συγκεκριμένα άνθη, δηλαδή κυρίως από θυμάρι (θυμαρόμελο) από ρείκι (ρεικόμελο), απο ακακίες, πορτοκαλιές κλπ.

Υπάρχουν όμως και τα μέλια από κωνοφόρα δέντρα, ελατίσιο, πευκόμελο κλπ. Αυτά δεν προκύπτουν από λουλούδια, αλλα απο μικροοργανισμούς, έντομα που παρασιτούν στα δεντρα ρουφόντας τους χυμούς τους απο τον κορμο και παράγοντας εκκρίσεις που ειναι εξαιρετικα γλυκές, καθώς περιέχουν τη φρουκτόζη των φυτών. Αυτές με τη σειρά τους τις συλλέγουν οι μέλισσες και φτιάχνουν μέλι.

Οι ποσότητες αυτές είναι τεράστιες και πολύ πιο ευκολο να συλεχθούν. Το μέλι από κωνοφόρα είναι η μεγαλύτερη παραγωγή μελιου στην Ελλάδα. Υπολογίζεται, ότι το 60%. του συνόλου της παραγωγής, είναι μέλι απο τα τα παράγωγα φλοιομυζητικών εντόμων…

Τα έντομα αυτα ποικίλουν. Το πιο διάσημο όμως είναι η Marchalina hellenica

Αυτή το βρίσκουμε μόνο στα πεύκα και μάλιστα μόνο Ελλάδα, Τουρκία και νομίζω Ισραήλ. Το πευκόμελο είναι δικό μας προνόμιο ή καλύτερα μεσογειακό. Η Marchalina hellenica στη γλώσσα των μελισσοκόμων λέγεται εργάτης του πεύκου ή απλά εργάτης. Απομυζά χυμούς από το πεύκο και παράγει τα γλυκά μελιττώματα, που στάζουν και λερώνουν οτι βρίσκεται κατω απο το ο πληγωμένο δέντρο. Φτιάχνουν ένα είδος κουκουλιού, τη βαμβακάδα η οποία δημιουργεί μια αντιαισθητική εικόνα στο πεύκο. Χωρίζει το κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Στους μελισσοκόμους που θεωρούν ότι υπάρχει κέρδος από την ύπαρξη του εργάτη και φροντίζουν για την αναπαραγωγή του και στους πολίτες που θεωρούν οτι το έντομο σε κάποιο βάθος χρόνου καταστρέφει το δέντρο και ξεραίνει τη λιγοστη χλωρίδα της Αττικής.

Το 2000 το υπουργείο γεωργίας με συγγραφέα τον γεωπόνο Θανάση Μπίκο κυκλοφόρησε μια έκδοση στην οποία περιγράφονταν τρόποι μετάδοσης – εμβολίασμου των πεύκων με το έντομο ώστε να γίνουν μελιτοφόρα. Από την άλλη πολίτες επαναστάτησαν και διαμαρτυρήθηκαν σε βαθμό που πρότειναν τo μποϊκοτάζ του πευκόμελου…

Το θέμα νομίζω δεν είναι σίγουρα λυμένο, ουτε μέσα σε επιστημονικούς κύκλους. Αν δηλαδη πέρα από το αισθητικό μέρος, ο εργάτης καταστρέφει το πεύκο ή οχι. Η έλλειψη επίσημης τοποθέτησης προκαλεί υστερικές λύσεις. Πχ ενω με νερό με πίεση την περίοδο αναπαραγωγής ο πληθυσμός μπορει να κρατηθει σε ελεγχόμενα επίπεδα, οι βλαχοδήμαρχοι καθε πληγήσας περιοχής καταλήγουν σε δηλητήρια και φάρμακα (ψεκασμούς) ή σε κοπή των κλαδιών στα οποία παρασιτούν οι  “εργάτες”, με αποτέλεσμα τον αμετάκλητο τραυματισμό των πεύκων.

Από την άλλη, μελισσοκόμοι με μηδενική γνώση των πιθανών επιπτώσεων καταφεύγουν στο “μπόλιασμα ” των πεύκων κάθε τόσο με αποτέλεσμα πραγματικά, όλα σχεδόν τα πεύκα της πόλης να πάσχουν.

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν φαίνεται η μαρχαλίνα, (ειναι το κίτρινο έντομο) η βαμβακάδα της αλλα και τα μελιττώματα. (οι κοκκινωπές σταγόνες).

piifpu: DSC01575, DSC09054, DSCN8913, DSC09058

Written By

Beekeeper

Greek beekeeper