Θεία δίκη, από την ποίηση στο πεζό

Η Θεία Δίκη

Ήρθαν λοιπόν Ελλάδα, η Σάρα και ο Στηβ.
Και πήγαμε σε μελισσοκομείο του Μανώλη.
Και είδαμε μέλισσες και τα περάσαμε καλά.

Και κάναμε νέους φίλους κι ανταλλάξαμε και δώρα.
Και τα δικά τους ήταν μέλια βραβευμένα!
Και τα βάλαμε στη σειρά – και κάναμε και δοκιμές  – και ήταν εύγευστα κι ωραία.

…Μα τα δικά μας είναι πάντα πιο καλά!

Και λες, τι έχουν οι πορτοκαλιές στην Ισπανία; Ειν’ το δικό μου μέλι πιο κακό;
Κι έτσι κάπως κακοπροαίρετα, βγάζεις και μια δική σου πορτοκαλιά στο τραπέζι, προπέρσινη, για να συγκρίνεις γεύσεις.
Κι είναι η παλιά πορτοκαλιά, λίγο κρυσταλλωμένη, όμως αυτό δεν σε πτοεί, υπήρξε αγαπημένη.
Είναι και λίγο μαλακή και με περίεργη υφή, κάπως σαν λάδι.

Όμως κι αυτό δεν σε πτοεί

Παίρνω ΓΕΝΝΑΙΑ κουταλιά και περιμένω γεύσεις, να κάνω και τη σύγκριση με βραβευμένο μέλι.

Πεζό: Δεν είχα πάρει όμως την παλιά κρυσταλλωμένη πορτοκαλιά που νόμιζα, αλλά μια κεραλοιφή που αποθηκεύτηκε σε λάθος σημείο…  Καταλήγω πλέον ασφαλώς και αηδιασμένος στο συμπέρασμα ότι οι κεραλοιφές είναι μόνο για εξωτερική χρήση! Ευτυχώς που οι άνθρωποι είχαν φύγει και δεν τους κέρασα!

Για την ιστορία , τα μέλια που πήρα σαν δώρο ήταν Πορτοκάλι και Καστανιά και ήταν πολύ ωραία. Στην τελευταία φωτογραφία, βλέπουμε το “κρυσταλλωμένο μέλι πορτοκαλιάς” (που τελικά ήταν κεραλοιφή :)) κι ένα βραβευμένο μέλι πορτοκαλιάς από την Ισπανία.

Στον αντίποδα τους έδωσα μια βελανιδιά Κροκυλιώτικη που έκανε θραύση, ενώ αφήνω στην κρίση των αναγνωστών το γεγονός ότι οι αλλοδαποί επισκέπτες που είχαν μάθει από τρίτους για την ξακουστή βανίλια έσπευσαν να αγοράσουν μια από υπαίθρια αγορά στο κέντρο. Τους απογοήτευσα νομίζω όταν τους εξήγησα ότι αυτό που πήραν δεν ήταν μέλι “Βανίλια Ελάτης”. Στέκομαι περισσότερο στο γεγονός, ότι κάποιος “συνμελισσουργός” βγάζει χρήματα πουλώντας άλλα αντί άλλων. Διεθνής επιτυχία λοιπόν.

Και για να μην κλείσω με γκρίνια αλλά με ρομαντισμό να δείξω και λίγο φωτογραφικά το διαφορετικό φως που αφήνουν τα διαφορετικά μέλια να περνά από μέσα τους και πάντα με γοητεύει.