To κουτί

Ενα πράγμα με εκνευρίζει μόνο με τα μελίσσια και αυτό ειναι δικό μου φταίξιμο... Δεν είμαι συγκεντρωμένος και κάθε τόσο χάνω τα πράγματα μου. Είμαι σε μια κυψέλη και μέχρι να αρχίσω να βγάζω του συνδετήρες που ενώνουν το καπάκι με το πάτωμα, συνειδητοποιώ οτι στην προηγούμενη κυψέλη ξέχασα το ξέστρο. Πάω να φέρω το ξέστρο, βλέπω οτι σβήνει το καπνιστήρι και πρεπει να θυμηθώ που το άναψα, γιατι σίγουρα εκει δίπλα ξέχασα τον αναπτήρα.

Τι να πρωτοβολέψεις σε τσέπες και στρατιωτικά παντελόνια?
Λίγο πολύ αυτό που γινόταν ώς τώρα ήταν το εξής:

Στο ένα χέρι ναύλον σακούλα με τσιμπραγκαλα, στο αλλο το καπνιστήρι, στις τσέπες αναπτήρες και ξέστρα και λίγο πιο πίσω ακουμπισμένο ένα άδειο πενταράκι με την υπόλοιπη πραμάτια. Σκέφτηκα να κανω μια πατέντα σαν αυτή του Θεοδόση, (την οποία όταν πρωτοείδα μου μπήκαν και οι φυτιλιές), αλλα στη ζώνη μου.

Κατέληξα όμως σε αυτό, το οποίο μεχρι στιγμής το χω χρησιμοποιήσει 3-4 φορές και για τα μέτρα τα δικά μου είναι μια χαρα.

Το βλέπω τώρα σαν προσχέδιο και αν είμαστε καλα την ανοιξη φτιάχνω αλλο ένα καλύτερο, με ότι βελτιώσεις ζητήσει η χρήση αυτου.

Έχει δυο τσεπούλες αριστερά δεξιά. Εκεί έχω αφήσει τέσσερις θήκες στις οποίες μπαίνουν τα ξέστρα (κατα βάση το ένα χρησιμοποιώ αλλα καμια φορα μου λείπουν και τα αλλα) και μια κοντη σπάτουλα, που έχω μαζί για να μην καταστρέφω τις κυψέλες στο πρώτο άνοιγμα- ξεκόλημα.

Πισω απ΄αυτα κρέμεται η βουρτσα. Συνήθως ξέρεις ποτε θα σου χρειαστει και την έχεις απο πριν μαζι. Μια δυο φορές όμως μου έτειχε να θέλω να παρω κάποιο πλαίσιο που ανέλπιστα ήταν γεματο μέλι και την ειχα ξεχασει στο σπιτι. Πλαισια - εκπληξη που μπορει να θελουν μεταφορά, δεν ειναι μονο αυτα που έχουν μέλι. Π.χ. έχει τύχει περίπτωση να βρω πλαίσιο γεμάτο βασιλικά κελιά στο βουνο και στα μελίσσια που έχω στο σπιτι να υπάρχει ενα ορφανό, οπότε έπρεπε άμεσα να το μεταφέρω απο το ενα μέρος στο αλλο.

Γιαυτό το λόγο στο πίσω μέρος της κατασκευής εχω ένα "ντουλαπάκι" που χωρά δυο πλαισια. Το καπνηστίρι δεν καταλαμβάνει όλο το χώρο μπροστά, οπότε μπορω΄ να ακουμπώ εκεί και τη μηχανή μου προς το παρόν αλλά στο μέλλον μάλλον θα κανω εκει δυο κουτάκια στα οποία θα σκουπίζω το ξεστρο μου. Στο ενα τα κερια και στο αλλο την προπολη.

Τυχαία - χωρίς να έχω προνοήσει για αυτό ανακάλυψα οτι και η μασκα χωράει στην όλη κατασκευή αλλα θελει προσοχή, γιατί ακουμπά στο καπνηστιρι κι αν ειναι ζεστο τη χαλαει.

Γενικά έχει δουλεία ακόμα αλλά μοιάζει να είναι καλό για μένα που έχω λίγα μελίσσια και οι απαιτήσεις σε μεταφορές πραγμάτων ειναι λίγες. Ζυγισμένο άδειο ειναι 2.2 kgr όποτε δεν έχει ούτε δυσκολίες στη μετακίνηση.

Κάποιος φίλος που το είδε ξεχασμένο στο αυτοκίνητο μου (δεν είμαι άτακτος μόνο στα μελίσσια, παντού ξεχνάω άσχετα πράγματα) έκανε ενα σχόλιο που θα μείνει στην ιστορία:

-Ωραίο κασελάκι Κώστα. Άμα στραβώσει η φάση με τα μελίσσια, θα το κρατήσεις και με μια δυο παραλλαγές θα κάνεις το λούστρο...

Blogs

Xτες η εφημερίδα "τα νέα" είχε ενα ολοσέλιδο άρθρο για εμένα και το blog. Θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Θεοφύλακτο Σπατούλα για το άρθρο αυτό καθώς και το Μελισσοκομικό Βήμα που στο τελευταίο τεύχος του επίσης έχει ενα αφιέρωμα στο blog.
Με αφορμή την αυξημένη επισκεψημότητα του blog αυτες τις μέρες (350 μοναδικοί επισκέπτες έναντι 150, την προηγούμενη από το άρθρο μέρα) θα ήθελα να θυμίσω την υπερ πληθόρα αξιολογότατων blog που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια σχετικά με τη μελισσοκομία.

Προσπαθώ να διατηρώ μια λίστα με αυτά στο blog σε αυτό το link, αλλά δεν είναι εύκολο, τόσο να τα βρίσκω όλα, οσο και να ενημερώνω τη λίστα αμέσως μόλις βρω κάτι νέο. Οπότε αν παραλείπω κάτι και μου το υποδείξουν, με χαρά και με τιμή θα το προσέθετα.
Είναι πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα όλη αυτή η ιστορία, δεδομένο οτι είμαστε οι πρώτοι που τη βιώνουμε. Αν δηλαδή πριν 10 χρόνια έλεγε κάποιος οτι θα ήταν δυνατόν να ρωτώ απορίες ένα μελισσοκόμο στο Βόλο ή στη Κρήτη και μέχρι να μου πουν την άποψη τους, να έχει βρεθεί λύση στο πρόβλημά μου από την Πάρο η τα Τρίκαλα, μέσα σε ελάχιστους χρόνους από ανθρώπους που δε γνωρίζω άλλα που σπεύδουν να εξηγήσουν τη μελισσοκομία μέσα από άρθρα φωτογραφίες και video, θα τον κοίταζα καλά καλά.

Σήμερα λοιπόν το έχουμε αυτό, οπότε ας το γλεντήσουμε! (Κάποτε κάτι λέγαμε και για ένα τσιμπούσι)

Η φωτογραφία είναι απο την Κάρπαθο φέτος το καλοκαίρι και είναι συμβολική, μιας και πολλές μέλισσες γεύονται το ίδιο λουλούδι. Το "μελισσοκομικό Βήμα" το βρίσκει κανείς απο εδώ:

Λάρισα, Κούμα 4, Τ.Κ.412 22 Τηλ.: 2410 549.725 omse@otenet.gr , info@omse.gr http://www.omse.gr/

To μελισσοντούλαπο.

Έτσι θα αποκαλούσα ένα ντουλάπι, ύψους περίπου 1,80μ που βρίσκετε ακόμα στο μελισσοκομείο του παππού. Το ντουλάπι αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο, από ένα σκελετό από καδρονάκια, πάνω στον οποίο είναι καρφωμένα κόντρα πλακέ. Αφήνουν ένα μεγάλο άνοιγμα στο μπροστά μέρος, που κλείνει με μια αντίστοιχης κατασκευής πόρτα. Σκελετός από καδρονάκια, καλυμμένα με κόντρα πλακέ.

Η διαφορά από μια κανονική ντουλάπα, είναι ότι στο εσωτερικό υπάρχουν ράγες - ραφάκια, τοποθετημένες και μετρημένες έτσι, ώστε να μπορεί κανείς να κρεμάσει επιτυχώς περίπου 300 πλαίσια, όπως το υπολογίζω.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μέσα καμία 10αρια σκοροφαγωμένα, για να θυμίζουν τον τρόπο λειτουργίας. Και είναι πολύ ειρωνικό οτι ειναι σκοροφαγωμένα, γιατι αυτο ακριβώς εξυπηρετούσε το ντουλάπι.

Οταν γινόταν τρύγος τα καθαρά πλαίσια τοποθετούνταν εκει μέσα. Άλλα επέστρεφαν αργότερα στην κυψέλη κι άλλα έμεναν εκεί για αποθήκευση. Αντίστοιχα και τα πλαίσια που έβγαιναν από τις κυψέλες για να "ξεχειμωνιάζουν" με λιγότερα πατώματα αποθηκευόταν εκεί.

Ο κηρόσκορος που κάποια στιγμή μετά την εγκατάλειψη των μελισσιών, αλώνισε εκει μέσα, δεν μπορούσε να ζήσει στο ντουλάπι, αφού ανα τακτά χρονικά διαστήματα, ο παππούς έβαζε μέσα "θειαφοφυτίλια" και τα έκαιγε. Άφηνε δηλαδή μεσα σε καποιο μεταλλικό σκεύος κομμάτια ύφασμα, βουτηγμένα στο θειάφι, τα οποία μετά την καύση τους, άφηναν ένα βαρύ καπνό, που έπνιγε τόσο τις προνύμφες, όσο και τις πεταλούδες του σκόρου, καθιστώντας αδύνατη την αναπαραγωγή τους και καταστροφή των πολύτιμων κερηθρών.

Tα ραφάκια ήταν τοποθετημένα έτσι, ώστε να μπορούν να "φιλοξενούν" κανονικά αλλα και "μισά" πλαίσια απο μικρά πατώματα.

Σήμερα ο κηρόσκορος καταπολεμάτε με αντίστοιχες κατασκευές αποθήκευσης που τον σκοτώνουν όμως με την εφαρμογή έντονου ψύχους. Περισσότερα για τον κηρόσκορο, εδώ κι εδώ.

Hedera Helix / Kισσός.

Κισσοί. Θυμάμαι κάποτε να μάχομαι ώρες με κάποιους απο αυτούς. Βλέπεις το δευτερεύον σπίτι στο χωριό, αυτό στο περιβόλι, κάποτε κινδύνεψε να γίνει δικό τους. Τραβαγες ενα κλαδι και ερχόντουσαν μαζι του πλάκες απο τη σκεπή. Ήσουν μέσα στο σπίτι και απο τα κενα στα σκεβρωμένο κουφώματα, έμπαιναν ολόκληρες περικοκλάδες.

Την πρώτη χρονια που αποφάσισα να το καθαρίσω μου πήρε ωρες να τα κόψω. Ηταν μια εργασία που πριν απο μένα, μπορει να ειχε και 7 - 8 χρονια να γινει. Ζούγκλα. Εκ τότε κάθε χρόνο μέσα στον Αύγουστο, ήξερα οτι πρέπει να φάω καμία ωρίτσα να τιθασεύω τον κισσό ώστε να μην ξανα κλείσει όλο το κτίριο.

Ειναι όμως πολυ καλό μελισσοκομικό φυτο και δίνει γύρη και νεκταρ σε καλές ποσότητες. Ετσι τώρα πια οταν ειμαι στο χωριο ο φουκαράς ο κισσος που ειναι δίπλα στο κτίριο κόβετε και πάλι από τη ρίζα, (ξαναπετάει βέβαια) ενώ οι αλλοι, που συναντώ στο δρόμο για το περιβόλι μου ανοίγουν την καρδία, καθώς ειναι γεμάτοι απο μέλισσες. Οι φωτογραφίες είναι από τα τέλη Αυγούστου.

Δεν έχουν ανοίξει ακόμα όλα τα λουλούδια, αλλά σφύζουν απο επισκέπτες και ζωή. Τώρα λογικα θα γίνεται χαμός. Οι πρώην καλλιεργήσιμες πεζούλες, έχουν πλέον καταληφθεί.

Οι μέλισσες σπεύδουν να πάρουν την τροφή τους και τα γνωστά και μη εξαιρετέα σερσενάνκια δράττονται της ευκαιρίας και κάνουν κι αυτα το γεύμα τους.

Ανυπομονώ να ξαναπάω στο χωριό να δώ πως θα κλείσει η ανθοφορία τους και αν πραγματικά θα εχουν ωφελήσει τα δικα μου μελισσια. Υποχρεώσεις όμως και προβληματάκια που θα παλέψουμε, με καθηλώνουν προσωρινά εδώ. Δεν πειράζει, καλη ορεξη σε όλους, σερσενια δευτερευόντος (η φύση τα χει... τι να κάνουμε) και μέλισσες κυρίως (να ξεχεμιωνιασουν καλά, να πάρουμε και κανα μελι)

Σερσένια - τέλος

Δεν έχω καθαρίσει ακόμα 100% με τα σερσένια. Πάντως η συμβουλή με τη βενζίνη ήταν μακράν η καλύτερη. Νόμιζα οτι ειναι σχήμα λόγου το "ακαριαίος θάνατος" που μου είπαν οι glam και θεοδόσης, αλλα τελίκα δεν ήταν υπερβολή. Πήγα κι εγω την πρώτη μέρα ντυμένος με πανοπλία να δώ τι θα κάνω. Μεχρι και μπουφάν φόρεσα. Τελικά η βενζίνη που ρέει μεσα στην τρύπα και ενα κλείσιμο με χαρτί επίσης ποτισμένο με βενζίνη έκανε δουλεία.

Το μόνο ζήτημα ειναι ότι (ω τι περίεργο) δεν ήταν ουτε δυο οι φωλιές. Βρήκα σε απόσταση αναπνοής και μια τρίτη. Ετσι εχουμε μια δεν την έχουμε καταστρέψει ακόμα. Ενα πράγμα που έπιασε ήταν ότι μεχρι να τα οργανώσω αυτα προσπάθησαν να κερδίσω χρόνο με τον κηρόσκωρο. Δηλαδή τίναξα τα προβληματικά απο το σκώρο πλαισια κοντα στη φωλια των σερσενιών.

Οι καμπιες τα κουκούλια και τα ελαχιστα μέλια απασχόλησαν το στρατό των σερσενιών για ενα απόγευμα με αποτέλεσμα να επιτιθονται λιγότερα στα μελισσία. (αφου είχαν ετοιμη την τροφή μπροστά τους.) Αυτο το λουκούλλειο γέυμα βέβαια ηταν το τελευταίο του γιατι το ίδιο βράδυ κατέστρεψα τη συγκεκριμένη φωλια. Αυτο που επίσης με εντυπωσίασε είναι το γεγονός οτι ενω κατάφερα και την εφραξα τελείως (όχι όμως με τον ασβέστη που τον ξετρύπισαν σε μια νύχτα) ακόμα και τώρα αραιά και πού μπορείς να δεις σερσένια να πλησιάζουν και να κάθονται λίγη ώρα εκει που ήταν παλια οι είσοδοι.

Δυο πράγματα καταλαβαίνω έγω. Ειτε οτι τα σεσρενια μπορει να κανουν περισσότερο απο δυο μέρες να γυρίσουν στη φωλια (και να μάθουν τα μαντάτα) έιτε (αυτο θα ηταν το πιο περίεργο) οτι κανουν ανταλλαγές πληθυσμών φωλιές που ειναι τοσο κοντα η μια στην αλλη (μιλαμε για 3-4 μέτρα)

Το βιντεο αυτό ειναι γυρισμένο στην πρώτη φωλιά. Εχει δυο εισόδους και μετα την πρώτη απόπειρα που εκανα να τη θαψω με ασβέστη απέκτησε 3.

Χαρακτηριστικό για να καταλαβει κανεις το μέγεθος της φωλιάς, είναι να δει το ύλικο (πέτρες και χαλίκια) που έχουν βγάλει έξω τα σερσένια για να σκάψουν την τρύπα

Το βιντεο δεν ειναι καλό γιατι ειναι τραβηγμένο απρόσεκτα μεσα σε πανικο, αφου ταυτόχρονα (εχω απλα αφήσει τη μηχανή) κανω αλλες 10 δουλειες. Εχει όμως πλάκα γιατι περνάνε κάποια ελικόπτερα και συνδυάζοντας την εικόνα με τον ήχο δίνει αλλες εντυπώσεις.

Aνασκόπηση

Τα σερσένια αποτέλεσαν και αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού για μένα. Συγκλονιστικά έντομα, με ασύλληπτες δυναμεις και ιδιότητες. Σερσένι που έτρωγε ζωντανή σαύρα(!)αφορούσε άλλωστε και ενα από τα το πρώτα post αυτου του blog, πριν 2 χρόνια. (το σχετικό άρθρο)

Με την πάροδο αυτών των 2 ετών έμαθα και είδα πολλα πράγμτα. Πχ, το οτι τα λέμε όλα σερσένια δε σημαίνει οτι ειναι όλα ίδια. Υπάρχουν περίπου 25 είδη. Προσωπικά είχα "στενές" επαφές με vespa crabro και vespa orientalis. Οι τελευταίες κύριως, καταδυναστεύουν χρονια τώρα τις κυψέλες μου. Έμαθα οτι δεν ειναι ανάγκη να πηγαίνουν στα μελίσσια μου και να τα τρώνε αλλα μπρουν να το κανουν άνετα και στο τοπο βοσκής των μελισσιων. (βλ. σχετικά άρθρα 1 και 2)

Εμαθα όμως οτι αυτα ειναι απλα είδη σε σχέση με την Γιαπωνέζικη vespa mandarina, που ειναι ικανή να καταστρέψει μια ολόκληρη κυψέλη ευρωπαϊκών μελισσών σε λιγες ώρες. (βλ. σχετικό άρθρο)
Εμαθα οτι γιαπωνέζοι, προσπαθούν να εμπορευθούν τα θαυμασια αυτα έντομα, ισχυριζόμενοι οτι απομονώνουν τον αντίστοιχο δικό τους βασιλικό πολτο. (βλ. σχετικό άρθρο)

Εφτασα στο σημείο να μαζέψω ολόκληρη φωλιά στο σπίτι και να την επεξεργαστώ για εβδομάδες. (ολες οι φωτογραφίες εδώ)

Η φωτογραφία που παραθέτω ειναι τραβηγμένη φέτος τον Αυγουστο και δείχνει οτι εκτός απο τρομερος κυνηγός ειναι πραγματι και πτωματοφάγος.

Εμαθα οτι τα στίγματα στο πάνω μερος της κοιλιας του λειτουργουν σαν κανονικά φωτοβολταϊκά και τα γεμίζουν ενεργεια. Εμαθα κι εγώ κι ολος ο κόσμος μεσω του διδακτορικού του Α. Παπαχριστοφόρου, πώς οι κυπριακές μέλισσες αμύνονται στα φανταστικά αυτα έντομα προκαλώντας τους... ασφυξία! (βλ. σχετικό άρθρο)

Ε σήμερα νομίζω οτι έμαθα και οτι παρόλα αυτα που ξέρω και πάλι τα είχα υποτίμησει....

Χτες, όπως ήδη έγραψα ανακάλυψα οτι μέσα στον Αυγουστο έχασα ένα μελισσι. Το γεγονός οτι στα 10 μέτρα βρήκα και μια φωλιά απο σερσένια μάλλον έχει σχέση. Σημερα θα πήγαινα να τα σκωτώσω. (χλωμο) Με μια ελαφρα πίεση χρόνου δεν μπόρεσα να σκεφτώ πιο καλή λύση απο το να "χτίσω" την είσοδο της φωλιάς με ασβέστη. Ηταν η μοναδική λύση που είχα αμεση αφου δεν προλάβαινα να αγοράσω καποιο υλικο, όπως εντομοκτόνο.

Πήγα εκει και μιας και βοηθόυσε το φως ειπα να βγαλω και μερικες φωτογραφίες. Έκατσα αρκετη ώρα και συνειδητοποίησα οτι μιλάμε για ζουγκλα. Τα σεσρενια ειναι α π ε ι ρ α.

Η φωλια του ειναι γιγαντιαία και οι επιδρομή ειναι συνεχης. Ποτε οσο ημουν εκει, δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να εισβάλουν σε κυψέλη. Η φωτογράφιση δεν ειχε και την πιο μεγαλη επιτυχια γιατι η κατάσταση ηταν εως και επικύνδινη. Εβλεπα το θέαμα και σκεφτόμουν το σχόλιο του Παντελή: "μήπως τα σφηκακια κάνανε όλο το κακό? "

Και τότε εμφανίζεται ενας ευγενής κύριος, υπάλληλος του Δήμου Υμηττού, που συστήθηκε σαν Μιχάλης και μου λεει:
- Λεβέντη, φωτογραφίες βγάζεις τα μελισσια?
-Ναι απαντω και αρχίζω να νιώθω ενοχες...
-Eχεις δει τι εχει εδω μου λεει και μου δείχνει τη φωλια. Θα στα φανε όλα, γινετε μέρες αυτο. Πρεπει να τα πολεμήσεις αυτα κι οχι να φωτογραφίζεις...
- Τα σερσένια ε? Εχουν φωλια!
-Τι μονο αυτή? πιο πανω να δεις...

Ωχ ωχ ωχ... και με πηγε πιο πανω ανθρωπος... Πιο πολλα ειναι λεμε τα σερσενια απο τα μελισσακια μου! Tης %#+@^@$ γινόταν. Αφου με έπεισε οτι ειναι ικανα να μου φανε και τα αλλα μελισσια και μάλιστα αμεσα, μου εξήγησε και οτι με τον ασβεστη δεν θα κανω τίποτα. Παρολα αυτα με ενθαρρυνε να το κανω, απλα για πείραμα...

Σημερα λοιπον πηγα και ασβέστωσα, αυριο μαλλον θα περασω να δω τα αποτελέσματα, θα περιγράψω και στο blog τι έγινε και μαλλον θα ψαξω να βρώ αλλη λύση γιατι υπάρχει θεμα!

Επίσης ενα σοβαρο θέμα ειναι οτι κώλωσα, γιατι αλλο να βλέπεις 50 μέλισσες να θελουν να σε τσιμπήσουν κι αλλο 50 σερσενια. Επειδη ενα απο τα πιο σοβαρα πράγματα που μου έχουν συμβει ήταν μια μαζικη επιθεση μελισσιων, η οποία με ειχε φτασει στα ορια της αντοχης της υγείας μου και για την οποια δεν εχω τολμήσει καν να γραψω εχω σίγουρα μαθει οτι δεν πρεπει να ρισκάρεις και πολυ με τα εντομα. Και τα σερσενια μου μοιαζουν με τα απόλυτα εντομα.

Αγνωστη Ζημιά

Οταν υπάρχει πρόβλημα στα μελίσσια του Υμηττού το ξέρω παντα. Μυστήριο πράγμα. Ειναι σε μια ανηφορίτσα και φαίνονται απο το δρομο (μπορει να το εχω ξαναγράψει αυτο) Με το που τα βλέπω απο μακρία, ξέρω αν κατι δεν παει καλα.

Σημερα όπως ανέβαινα το νιωσα παλι. Οπως παλιότερα ειτε με κλοπές, ειτε με σοβαρα προβλήματα, ετσι και σήμερα ειχα ζημία. Ειχα να δω τα τεσσερα μελισσια που ειχαν απομείνει πολύ καιρό. Ενα μήνα και βάλε.

Την τελευταία φορα λόγω τον φωτιών και των έντονων μέτρων, δεν ειχα κάνει κανονική επιθεώρηση. Χωρίς καπνιστήρι απλα τα ανοιξα, ειδα οτι δεν επρεπε να προσθέσω κανένα αχτιστο πλαίσιο στα πανω πατώματα κι εφυγα. Τι έγινε μέσα στον Αύγουστο δεν ξέρω.Σήμερα πηγα και ενα ηταν νεκρο.Ειναι το τρίτο μελισσι που χάνω με παρόμοιο τροπο στο ίδιο μέρος. Απλα δεν υπηρχε.

Δεκαεφτά πλαίσια, όλα αδεια. Μέλισσες πουθενά. Αυτή τη φόρα ούτε καν οι λίγες νεκρες που ειδα το χειμώνα σε αντίστοιχη περίπτωση. Άδειο. Ο κηρόσκωρος να εχει κανει την αηδιαστική του κατάληψη του χώρου. Ακόμα και στον τροφοδότη. Το παράδοξο ειναι οτι ειχε μέσα ακόμα και λίγα μέλια.

Γιατι να εξαφανιστεί το μελισσι δεν ξερω. Κρατώ όμως τις διαβεβαιώσεις των επαγγελματιών οτι CCD δεν έχει αναφερθεί στην Ελλάδα φαντάζομαι πως κατι πήγε στραβα που δεν το πρόλαβα και με υπομονή συνεχίζουμε. Ετσι ειναι τα ζωντανα, κάποτε κατι θα πάθουν και ισως να μην τα προλάβεις.

Τα άλλα ήταν μια χαρα. Αγριεμένα γιατι εκει δίπλα έκαναν φωλιά σερσένια και γίνονται συνεχώς επιδρομες, αλλα κατα τα αλλα καλα. Το πρωί θα τα φωτογραφίσω κι αυτα και μετα ας με συγχωρέσουν τα θαυμαστά αυτα μαμουνια, θα τα σκοτώσω. Εν αναμονή νέου post λοιπον και ζωή σε λόγου μας για το μελισσακι.

Τα μελίσσια τα αγαπώ πάρα πολυ και με γεμίζουν ενέργεια και ηρεμία. Όσο έχω την ικανότητα να τα έχω δεν θα με πτοήσει τιποτα. Ακόμα και η απώλεια αφου δεν ειναι ολοκληρωτική θα παλευται. Γενικά δεν ήταν καλή χρονιά απο πλευράς απωλειών, αλλα δε θα μασήσουμε.

H νούμερο τρία.

Στα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου να επισκέπτομαι το χωριό του πατέρα μου (34 τον αριθμό αν και δεν τα θυμάμαι όλα) πάντα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση.

Να σκαλίζω το κατώι (υπόγειο του σπιτιού) και να ανακαλύπτω πράγματα. Όποτε έμπαινα εκει κατι έβρισκα που δεν το ειχα ξαναβρεί αν και μπαινω πολυ πολύ συχνα. Ο λόγος απλός. Δεν ειναι οτι δεν έψαχνα καλα, αλλα οτι οσοι έχουμε περάσει απο εκει μέσα έχουμε την κληρονομική τάση να πετάμε πολύ δύσκολα κατι... γιατι μπορει στο μέλλον να χρειαστεί....

Υπάρχουν λοιπόν αναρίθμητα και απίθανα πράγματα.

Αυτο προφανώς ισχύει και για το κτίριο που λειτουργούσε ως μελισσοκομείο του παππού μου. Ετσι τώρα ψάχνοντας να βρω ένα κομμάτι σύρμα που ήθελα, ανακάλυψα μέσα στο σωρό των δεκάδων παλιών κυψελών και εν δυνάμει καυσόξυλων, μια κυψέλη διαφορετική απο τις άλλες. Την νούμερο 3! Ο αριθμός της δηλώνει οτι ηταν ειδική στη σειρά αρίθμησης των κυψελών και πρωτεύον ίσως εργαλείο (?).

Το θέμα ειναι οτι έχει ιδιαίτερο σχήμα. Το υψος της ειναι μεγαλύτερο του πλάτους της. Δεν χωρά μεσα της κανένα απο τα πλαίσια που έχει στο χώρο. Δεν βρήκα ούτε το καπάκι της ουτε και αλλη σαν αυτή. Τι εξυπηρετούσε δεν ξέρω. Ουτε πως λειτουργούσε.

Αυτο που ξέρω και χαίρομαι ειναι οτι η ανακάλυψη εκει μέσα δεν έχει τελειωμό. Παλίοτερα που εβγαζα ακόμα με φιλμ είχα πετάξει τη συσκευασία ενος 100αριου kodak πισω απο τον μεγαλύτερο σωρό με κυψέλες. Την ώρα που το πέταξα είχα στο μυαλό μου οτι καποια μέρα θα πρεπει επιτέλους να βάλω μια ταξη και να ανακαινίσω το κτίριο. Το κόλπο ήταν το εξής. Οταν καποτε θα μετακινόυσα το σωρο, θα έβρισκα τη συσκευασια και απο τη χρονολογία που γράφει πανω της (συνήθως είχαν 4-5 χρόνια ημερομηνια ληξης) Θα έβλεπα πόσα χρόνια προσπαθώ να το κάνω αυτο. Μέχρι τότε μάλλον θα ανακαλύπτω πράγματα.

Βλέπω τόσο ψωμί που θα ανοίξω ενα νέο label με το τιτλο "του Παππού" ώστε να τα βρίσκει κανεις όλα μαζεμένα.